Steve Howe – Spectrum

Je hebt van die dagen dat het schrijven van een eerlijke recensie lastig is. Vandaag is er zo een. Niet omdat ik nou zo’n hekel zou hebben aan Steve Howe, maar domweg omdat ik alwéér een leuke baan nét aan m’n neus voorbij heb zien gaan. Op zulke momenten wil ik eigenlijk alleen maar smerige blues draaien of ouderwetse takkeherrie á la Motörhead. Steve Howe valt bepaald niet onder een van die twee. Integendeel, hij speelt juist erg netjes en doordacht in vergelijking met andere gitaristen, precies wat ik nu even níet nodig heb. En toch is dit een prettig instrumentaal werkje. Met begeleiding van bassist Tony Levin en drie zonen-van – drummer Dylan Howe, toestenist Virgil Howe en toetsenist Oliver Wakeman – zet Howe heel veel verschillende stijlen neer op dit album. Jazzrock, blues, country, symfoklanken, maar ook flarden reggae en latin, het komt allemaal langs. En in de typische Steve Howe-stijl: geen razendsnelle solo’s, maar zorgvuldig opgebouwde melodieën, vakkundig en heel zorgvuldig uitgevoerd. Dat deze plaat nu, vlak voor de zomer uitkomt, lijkt me ook helemaal niet verkeerd. De nummers zijn namelijk overwegend vrolijk van aard en doen het prima met een drankje in de hand en een prettig zonnetje aan de hemel. Op dit moment vind ik cd’s waarop het allemaal zó netjes wordt gespeeld eigenlijk niet te harden en dat geldt eerlijk gezegd ook voor deze. Maar wanneer het ook in mijn hoofd weer wat zonniger is, zal ik deze cd zeker vaker opzetten. Niemand zal verbaasd zijn dat Howe weer een prog/fusion-werkje met veel verschillende invloeden heeft uitgebracht, maar evenmin zal er iemand verbaasd zijn dat het weer van hoog niveau is.

mij=Inside Out / Suburban