Stuurbaard Bakkebaard – Whistle Dixie

Tom Waits en Captain Beefheart, Krang en De Kift, steeds vallen namen als deze wanneer Stuurbaard Bakkebaard ter sprake komt. Dat is bij Whistle Dixie, Stuurbaard Bakkebaards derde plaat, niet anders. Maar de met Fries Sprachgesang opgetuigde afsluiter van Dixie Whistle, heet “Wer Bisto”. Het aardige is dat ik pas bij het lezen van de titel door had dat het een cover is van de hit van Twarres. En dat is kenmerkend voor het eigenzinnige trio Stuurbaard Bakkebaard: alle vergelijkingen gaan eigenlijk mank. Na de eerste CD’s Chuck en Mercedes is Whistle Dixie een logisch vervolg. De organisch en akoestisch klinkende liedjes met melancholieke ondertoon zijn (op “Wer Bisto” na) allemaal in het Engels gezongen en zijn allemaal even krachtig en overtuigend. Wat dat betreft is de titel een geval van jammer: Whistle Dixie klinkt minder krachtig dan bijvoorbeeld Chuck en Mercedes. Net als op deze laatste vinden we hier geen absolute uitschieter als “Lied van de Meeuwen” en de chaos klinkt meer gepolijst, maar mooi is Whistle Dixie zeker. Zal ik dan als afsluiting stiekem toch een aantal referenties noemen? G. Love & Special Sauce ten tijde van hun debuut, een Engelse rocker als Wreckless Eric (in het snerend gezongen “Stoke”) in een dronken bui en Morphine met een ranziger soort geilheid. Stuurbaard Bakkebaard is een bijzonder geval.

mij=Munich