Binnenkort is de Vierdaagse weer in Nijmegen. Een van de 47500 lopers slaapt dan bij me, dus ik ben alvast aan het opruimen. Ik blader nog eens door mijn stapel oude Watts. Ooit was het mijn favoriete muziekblad. Essentiële interviews (Radiohead door Robert Heeg), maffe tests (“Sex met de Dandy Warhols“), puntige recensies. Komisch om terug te lezen. Menno Pot woonde in maart 1998 London Calling bij en beoordeelde de kans op doorbraak voor Idlewild nihil. (“Positief: ze hebben niemand pijn gedaan.”) Ach ja. Toen Watt verdween in augustus 1998 veranderde ik zelf ook. Tegenwoordig haal ik muzieknieuws o v e r a l vandaan. En ik besef dat al het goede ooit stopt. Zo ook de band The Get Up Kids. Bijna tien jaar lang maakten ze fijne punkpop met hier en daar een piano a la Jimmy Eat World. Ze toerden met Green Day en Weezer, maar wilden zelf geen punkrock-band zijn. Goede liedjes, daarmee wilden ze Amerika veroveren. Niet dat dat altijd lukte. Maar hun vorige album Guilt Show uit 2004 vind ik hun beste. Wat heb ik ontzettend genoten van die plaat. Grote, grote klasse. En nu ze op 4 juli de pijp aan Maarten geven, knallen ze eruit met een best of -liveplaat: Live At Granada Theater. Mooi cadeautje voor de fans. Zo te horen was het een prima optreden, enthousiast, intens en snel, maar de live-opnames ervan voegen weinig toe. De georkestreerde chaos die ik zo mooi vind (het einde van “Holy Roman”) ontbreekt. Toch bedankt jongens: ik zal jullie missen.
mij=Vagrant / Suburban