Hoe groot is de kans op commercieel succes voor een hippieband anno 2005? Klein. Maar met een handvol Briljante Liedjes krijg je het voor elkaar. Stel je een knalgroen weiland voor met blij stuiterende schapen en een zuiver blauwe lucht, met twee lelijke langharige broer-zus stelletjes erin. Ze zingen in koortjes, een beetje geknepen, spelen gitaar en maken handklapjes. Daar is-ie dan, die moderne hippieband waar Solo het onmiddellijk tegen moet afleggen. Alleen al omdat die maar in z’n eentje zingt. Maar eigenlijk ook omdat hij geen nummer voor de Chemical Brothers mocht inzingen, niet in het voorprogramma van U2 mocht staan en geen budget had om een leuk-zielige tekenfilmclip op te nemen. Ruik ik hier ergens een hele grote platenmaatschappij? Nou, fuck it, want die heeft hier wel gelijk. Luister naar het verbijsterend mooie “Love’s A Game” en besef: dit komt over tien jaar op Radio 10 Gold langs. Het zou zelfs nu al kunnen. Weliswaar kan ik het hele album niet langer dan een kwartier achtereen uitstaan (maar dat lukt me bij Eels ook niet), de liedjes zijn los beeldschoon. The Magic Numbers vragen erom geparodieerd te worden, beschimpt, veroordeeld en uitgelachen. Net als de Kelly Family. Maar zolang ze me blijven raken met oprecht mooie liedjes als “Forever Lost”, zal ik hen verdedigen tot het einde.
mij=EMI
Misschien moet meneer of mevrouw Stonehead toch eens wat beter naar Solo luisteren om te beseffen dat intense passie iets meer waard is dan wie met welke band samenwerkt of hoeveel geld er beschikbaar is voor een videoclip.
En wanneer vervolgens gezegd wordt dat The Magic Numbers na een kwartier beginnen te vervelen, kan ik deze recensie niet anders zien dan een volkomen misplaatste aanval op Solo.
Een recensent beoordeelt albums en bands op hun muzikale waarde (en dat is altijd een persoonlijk oordeel). Sinds wanneer maakt het uit wie in welk voorprogramma speelt? Of hoe een videoclip eruit ziet? Of welke maatschappij er achter zit? File Under lijkt hier even te vallen voor de absurde U2 hype die Nederland al weken in zijn greep houdt.
Solo raakt mij dieper en intenser dan menig andere band. En dat is een persoonlijk oordeel, gebaseerd op de muziek en de fantastische teksten. Iets wat pakweg U2 nooit bij mij te weeg heeft kunnen brengen. Zou dat iets met bescheidenheid te maken hebben?
Bescheidenheid is Stonehead in deze recensie in ieder geval vreemd. Een band die in het voorprogramma in U2 heeft gestaan is blijkbaar per definitie goed. Ook al gaat de cd na een kwartiertje vervelen.
Los van het oordeel over The Magic Numbers, is dit een van de slechtste recensies die ik ooit heb gelezen. Een volkomen onzinnige aanval met absurde argumenten op (in mijn ogen) een van de beste bands van Nederland.
Zullen we voortaan maar weer gewoon bands beoordelen op waar het om gaat? Namelijk om de muziek? Dank U!
@bram: denk aan je hart, wij dragen hier Solo een warm hart toe. Lees: http://www.fileunder.nl/archives/2004/08/solo_songs_and_1.php
en kijk:
http://www.fileunder.nl/archives/2005/01/solo.php
Zo, net terug van vier dagen Parijs.
Bedankt voor je uitgebreide reactie, maar het was inderdaad positief bedoeld. Ik ben fan van Solo. Bij deze. (Maar ik moet ze nog altijd live gaan zien, en het eerdere werk van J Perkin ken ik niet zo goed.) De overeenkomst met The Magic Numbers is voor mij de sfeer: de nummers raken me op dezelfde manier, gaan soms ook over verwerping in de liefde (verschil: Solo heeft zelfspot.) Als je van Solo houdt, vind je TMN ook wel wat. Denk ik.
Over commercie: ik heb al meer dan genoeg bands lopen dissen de laatste twee weken. Het is flauw, want U2, Coldplay en Keane zijn makkelijke slachtoffers. Ook bij een jonkie TMN vroeg ik me af hoe oprecht en lief deze band nu echt is. Juist OMDAT ze de kans krijgen voor U2 te openen etc. en andere bands niet. Ik denk dat TMN oprecht is. Maar de rest moet erbij vermeld worden: iedereen moet zijn eigen afweging maken.
Om diezelfde reden zet ik – indien mogelijk – altijd een zinnig audio/video-linkje bij een stukje. Want ook ik kan ongelijk hebben. En ook mij gaat het om de muziek.
En als je dát (je reactie) nu in je recensie had gezet, had ik niets te klagen gehad. Want nu vergelijk je Solo en TMN inderdaad op basis van hun muziek. En zo hoort het! 🙂