Toen ik een jaar of vijftien was, was ik een Cure-adept. Ik droeg witte basketbalgympen en voor de rest alleen zwarte kleren. Zwarte ogen deed ik niet. Ik was wel new wave, maar niet gek en wilde liever niet elke dag in elkaar geslagen worden. Elke dag fietste ik een kilometer of negen van en naar school. Vooral als het regende was dat vervelend want dan gingen mijn ogen ernstig irriteren doordat de zeep uit mijn haar in mijn ogen liep. Ik kreeg daarom eens zo’n klein zwembrilletje van Sinterklaas. Heel vervelend allemaal. In die tijd dus luisterde ik heel veel new wave (duh!) van de gotische soort. Ik hield van trage lange nummers, het liefst met dubbele baspartijen. Synthesizers deden het ook goed bij mij. Clan of Xymox van Clan of Xymox bijvoorbeeld vind ik nog steeds een mooie plaat. Jaren later (1996) ontdekte ik wat we nu post-rock noemen. Ik zat op de bank naar MTV te kijken toen daar plotseling “Xmas steps” van Mogwai voorbij kwam. Ik ben nog nooit zo verliefd op een liedje geweest als toen. En drie weken geleden stuitte ik op Æther, dat precies de juiste combinatie van new wave en post-rock – iets in die richting in elk geval – maakt, om het alvast in mijn jaarlijstje op te nemen. De vijf nummers op Apart klinken qua geluid een stuk opener dan voorganger In between the frames uit 2003 waar men meer het ‘van dik hout zaagt men planken’-principe hanteerde. Verder lijkt er muzikaal weinig veranderd. Vernieuwend is het allemaal zeker niet, maar voor de liefhebber is het zeer smakelijke kost. Typische post-rockcomposities in gitaarjasjes van prima kwaliteit.
mij=Eigen Beheer / Import