Het moet haast wel dat iemand in Amerika een jaar of wat geleden bedacht heeft dat het cool is om met zo’n overdreven jankerig toontje over stevige punkpop heen te zingen. Er wordt daar momenteel namelijk veel geld mee verdient. De grootste uitwassen van dit idee bestoken momenteel de hitlijsten en er staan nog horden te dringen in de rij. Gelukkig is er altijd een uitzondering op de regel en in dit geval heet die uitzondering A Day At The Fair. Op The Rocking Chair Years is het recept meer dan bekend. Pakkende liedjes met melodramatische en ‘zeurderige’ zanglijntjes, alles lekker radiovriendelijk en toegankelijk voor de massa. Waar dit gegeven mij bij vergelijkbare bands (noem ze maar weer op: Simple Plan, Good Charlotte) enorm tegen de borst stuit, weet Day At The Fair mij gaandeweg de veertien liedjes steeds meer voor zich te winnen. Hier zit meer achter dan omzichtig verpakte commercie. Tijdloze puberproblemen worden kundig onder woorden gebracht en zelfs de onvermijdelijke ballade is op zijn plaats. Het is ongelofelijk maar waar, maar ook de over-de-top violen hebben een toegevoegde waarde. The Rocking Chair Years is zo’n potentieel blijvertje dat bij de ene luisteraar een heerlijke herinnering oproept en bij de andere perfect aan kan sluiten op de dagelijkse beslommeringen. Een plaat voor jong en (niet te) oud dus en het bewijs dat er ook heus ruimte is voor dit soort bands. Ze moeten alleen wel even het niveau van A Day At The Fair halen, iets wat voor velen niet is weggelegd.
mij=Drive-Thru / Suburban