Alanis Morissette – Jagged Little Pill Acoustic

Lieve Alanis,
Heb je mijn vorige brief nooit gekregen? Ik vrees het. Aan het slot schreef ik toen dat ik blij was dat je vrede had met jezelf, en afgerekend had met iedereen uit je verleden. Maar dat ik hoopte dat dat geen negatieve uitwerking zou hebben op je volgende plaat. Ik verslikte me dan ook in mijn koffie toen ik het bericht las dat je nieuwe album een integrale akoestische versie van je succesvolle debuutalbum Jagged Little Pill zou worden. Ik hoopte dat het een grap was, maar hij ligt hier nu echt voor me. En – ik vind dat ik eerlijk moet zijn tegen je – ik moest bijna huilen om het resultaat. Je geeft zelf in interviews aan dat de nummers, doordat je ze al tien jaar met je meedraagt, meer diepgang hebben gekregen. Ik hoor het niet. Thuis noemen we het al grappend een meisjes-in-bloemenjurkjes-cd. Die kunnen zich vast helemaal vinden in je woorden en zij zullen je doelgroep wel zijn. Ik kan niet wennen aan het ontbreken van de elektrische gitaren in het door mij toch al nooit echt geapprecieerde “You Oughta Know”. De bite van de originelen is gewoon weggemoffeld. Sorry dat ik het moet zeggen, maar ik vind Jagged Little Pill Acoustic bijna in zijn geheel een ronduit vervelende plaat. Een uitzondering wil ik maken voor “Head Over Feet”, maar dan denk ik de gitaren weg zodat ik alleen de piano hoor. Ik wens je veel wijsheid toe bij het maken van een volgende plaat, die hopelijk gewoon weer een vervolg wordt op So-Called Chaos. Dit is drie keer niets wat mij betreft.
Mzzl,
Storm

mij=Maverick / Warner