Tot mijn grote verbazing stond Battles afgelopen juli op 5 Days Off. Ik snapte dat niet. In mijn (beperkte) wereld is 5 Days Off een dancefestival. Niet zoals Dance Valley of zo. Nee dance, maar dan wel net iets moeilijker. Dat blijkt ook wel uit namen als LCD Soundsystem, Underworld en zo die op de line-up stonden. En Battles dus. Waarom ik het niet snapte? Nou, omdat er op Battles volgens mij totaal niet te dansen valt. Daar is de rock die de groep rond gitarist Ian Williams (Don Caballero) en John Stanier (Helmet/Tomahawk) maakt veel te experimenteel en ingewikkeld voor. Dat hun muziek niet eenvoudig te verteren is snappen de heren zelf ook wel. Het is niet voor niets dat ze tot nu toe alleen maar drie ep’s uitbrachten. Meer valt bijna niet te behapstukken. Ze geven hun tracks titels als “B+T”, “IPT-2”, “UW”, “SZ2”, “TRAS3”. Viersterrencryptogrammen. Het is geen jazz, het is geen math-rock, het is geen indie-rock, het is geen avant-garde. fascinerende en adembenemende neo-prog is het wat dit technisch zeer goed onderlegde viertal (één drummer, drie gitaristen) maakt. Maar dan niet neo-prog zoals ze die in Engeland maken. Ik weet gewoon niet hoe ik het anders moet noemen. In Nederland kwam eerst EP C uit en vervolgens B EP. In Amerika was het andersom. Dat lijkt me ook de juiste volgorde, want voor mijn gevoel is EP C het logische en wat meer gestructureerd vervolg op B EP waarvan ik het publiek graag zou hebben zien dansen op het afsluitende “DANCE”. Dat moet een zot gezicht zijn geweest.
mij=Dim Mak / Konkurrent