Trots wordt in de bio geroepen dat Delphian geen baljurken en aanverwante zaken nodig heeft. Dat kan wel kloppen, maar het label progressive metal dat ze zelf gebruiken is een tikkie misleidend. Delphian is wel degelijk een gothic-metalband met zangeres, maar dan op basis van de muziek. Dat is niet erg, maar zég het dan ook gewoon. Om de een of andere reden vindt Delphian het nodig zich ertegen af te zetten, terwijl ze er zelf toch echt ook onder vallen. De zangeres van Delphian heet Aniek Janssen. Haar gedragen, klassiek aandoende zang domineert dit album. Een beetje teveel naar mijn gevoel, want zodra de zang begint zijn alle overige instrumenten alleen nog begeleiding. Elke subtiele instrumentatie is plots verdwenen en wat rest zijn staccato gitaarpartijen of gedragen akkoorden, al naar gelang wat beter past bij de zang. Die zang is prima, maar eerlijk gezegd begint het me halverwege het album tegen te staan. Deels omdat de zanglijnen nogal op elkaar beginnen te lijken, deels omdat ik zelf domweg weinig met dergelijke zang op heb. Ik heb niets tegen krachtige vrouwenstemmen, integendeel, maar zo’n voortdurende kopstem werkt me op m’n zenuwen. Maar ook met dat in m’n achterhoofd – mijn voorkeur zegt immers niets over kwaliteit – moet ik constateren dat het songmateriaal nogal voorspelbaar en vlak is. De goede productie helpt dan niet meer. Bij langere instrumentale stukken wordt het spannender, dat is een teken aan de wand. Dit is een band met potentie, maar iets meer wisselwerking tussen instrumentatie en zang zou een stuk schelen.
mij=Lion Music / Bertus