Les 1 in de cursus “Hoe verjaag ik mijn rockpubliek in tien seconden”: neem een cover op van een volstrekt uitgekauwde popsong, bij voorkeur een tearjerker die bij iedereen beelden oproept van geglazuurde glimlachen in soft-focus. Elias Viljanen doet het, met Lionel Richie‘s “Hello”. Maar verdomd, het is nog een mooie uitvoering ook. De zoetsappigheid druipt er niet meer vanaf, de fraaie gitaarsolo uit het origineel is intact gelaten, maar in plaats van het gekweel van meneer Richie gebruikt Viljanen smaakvolle uithalen op de gitaar. 1-0 voor meneer Viljanen. De rest is ook niet verkeerd, trouwens. Het is zijn 2e instrumentale gitaaralbum, toch zo langzamerhand het meest uitgemolken gebied in de rock, maar Viljanen valt op door zijn techniek. Bij veel collega’s hoor je wel allerlei gierende solo’s op topsnelheid langskomen maar lijkt het vooral de bedoeling te imponeren met pure snelheid. Viljanen heeft de techniek om ook op hoge snelheid zuiver en zorgvuldig te blijven spelen. Die snelheid staat echter niet op de eerste plaats, zodat de stijl varieert van Vai, Satriani en Ronnie Montrose tot Iron Maiden en Ayreon. Wat zeker ook geholpen heeft is het feit dat Viljanen deze plaat met zijn vaste band Evil Spirit heeft opgenomen, in plaats van vrijwel alleen in een studio met drums uit een doosje. Zeker, het is de zoveelste instrumentale gitaarplaat, maar deze keer is een luisterbeurt zeker gerechtvaardigd.
mij=Lion Music / Bertus