Het getreuzel tijdens de tien kilometer fietsen naar de middelbare school vond ik altijd verschrikkelijk. Altijd dat gezeur over wie er voorop moest fietsen om de rest uit de wind te houden, ik haatte het. En vooral ook: waarom zou je ‘s morgens 45 minuten over dat stuk doen als het ook in 25 minuten kan? Of korter. Zeker de laatste jaren van mijn middelbare-schoolcarrière fietste ik dus maar alleen naar de Boeskoolstad. En was altijd op tijd. Voordeel daarvan was dat ik langer kon slapen en dat ik rustig met de walkman op wakker kon worden. Het was misschien wel een jaar lang dat ik ‘s morgens wakker werd met Bossanova van The Pixies en het geblèr van Frank Black. Raar genoeg had ik er geen behoefte aan de reünieconcerten te bezoeken. Liever luister ik nog eens de cd’s ‘s morgens in de trein om wakker te worden. De soloreleases van Frank Black luister ik echter zelden want die vind ik niet zo goed. Bij zijn nieuwste, Honeycomb, moest ik min of meer wel. Eerst geloofde ik bijna niet dat wat ik luisterde ook daadwerkelijk Frank Black was. Maar hij was het echt. Samen met een stel Nashville-legendes nam Black in een paar dagen Honeycomb op. Aangestuurd door deze groovende ritmemachine klinkt Frank Black twangy en mellow en hij zoekt zijn heil in een soort van countrysoul. Ik vind het een aangename, positieve verrassing ten opzichte van vorige releases van hem, solo en met de Catholics.
mij=Cooking Vinyl / Bertus
Vrijwel overal lees ik de vergelijking met Bob Dylans Blonde On Blonde, maar het doet mij enigzins aan Leonard Cohen denken. Niet onaangenaam, maar ook geen wereldschokkende plaat.
(en als het dan op Bob Dylan lijkt, dan veel eerder op Selfportrait)
Een fantastisch album, van iemand die altijd de stiltes in nummers op moest vullen met maar weer een gitaartje (hoe goed ook gedaan) had ik dit niet verwacht. Goeie teksten ook