We liggen op onze rug in het gras. De koelte van de intredende nacht maakt dat het gras al een beetje vochtig wordt. Ik heb het gevoel dat dat hier in de bergen een stuk sneller gaat dat dan beneden in het dal. De sterren lijken hier waar het dwaallicht van de beschaving ontbreekt een stuk intenser. Ze trekken langzaam over ons heen. We wijzen elkaar af en toe op een ster die ons na minuten naar boven staren aan de hemel opvalt. Benoemen hoeven we ze niet, want de namen kennen we ook niet. Daar gaat het ook niet om. Het gevoel van tijd zijn we helemaal kwijt. Het kan zijn dat ik een half uur geleden voor het laatst wat tegen je gezegd heb, het kan ook wel een uur geleden zijn of misschien wel twee. Aan de hemel trekken regelmatig vliegtuigen voorbij. Die zijn op weg van en naar het vliegveld dat iets verderop in het dal ligt. De condens van motoren trekt sierlijke witte strepen. Af en toe denk ik dat ik ze ook echt kan horen. Het lijkt of het geluid langzaam aanzwelt en vervolgens traag weer afneemt, maar ook op zijn hardst op bijna onhoorbaar volume. Verder horen we eigenlijk alleen maar de nacht. Angstig stil op het eerste gehoor, maar na zo’n lange tijd op je rug zonder dat je oren door andere geluiden geplaagd worden hoor je steeds meer en meer. Dit zijn van die nachten die ons nog lang zullen heugen.
mij=Panegyric / Discipline Global Machine / Rough Trade