Bijna een half jaar had ik een kamer voor mezelf. Dat is natuurlijk best relaxed, maar het maakt je ook verwend. Als ik punk wilde draaien, draaide ik punk, als ik metal wilde draaide ik metal. En het geluidsniveau kon ik tot op zekere hoogte (lees of het de kamer aan de andere kant van de gang irriteerde) zelf bepalen. Nu ik niet meer alleen zit is het aftasten. Buck ’65 viel niet in de smaak bijvoorbeeld. Het debuut van Halfway wel. Niet zo raar ook, weet ik nu. Mijn nieuwe kamergenoot vertelde me dat ‘ie op reis ging naar Australië zonder zijn eigen punkcd’s omdat er geen plaats meer in zijn rugzak was. En daar Down Under daardoor een beetje overgeleverd was aan wat anderen bij zich hadden en zo op het rootsspoor gezet werd. En laat Halfway nu uit Australië komen én rootsmuziek maken. Dit zevental uit Brisbane levert met Farewall To The Fainthearted een geweldige americana plaat af. Ze doen me denken aan Whiskeytown, Calexico, de eerdere platen van Wilco en hier en daar (bijvoorbeeld in “Get Down”) als het wat meer richting rock gaat aan de Canadeze helden van de Tragically Hip. Het mooie van Halfway is dat ze door de vele koppen in hun formatie ruimte hebben voor veel traditionele instrumenten: pedal steel, dobro, mandoline, E-bow, harp, banjo. Ze komen allemaal voorbij, maar door de uitgekiende arrangementen wordt het nooit een schadelijke overdaad. Het was weer even geleden dat Australië zo dicht bij Nashville lag.
mij=Laughing Outlaw / Bertus