Mooi is dat. Een album beginnen als Pink Floyd en mij het ergste doen vrezen voor wat nog komen gaat. Maar dan na een minuutje of twee worden langzaam de registers opengetrokken, buigt de lijn van Pink Floyd af naar Hawkwind-achtige taferelen. En dan even daarna in hetzelfde (titel)nummer wordt er ook nog even gebuurt bij Sabbath. Insider doet het en stelt me daarmee gerust. Want wie zit er nu te wachten op een tweederangs Pink Floyd-kloon uit Italië? Ik niet in ieder geval, dat riekt me veel te snel naar pastiche. Het blijft dus gelukkig uit. Een groot deel van de nummers van deze Italianen trekt loom aan je voorbij. Tja, spacerock hè? En in de ruimte lijkt alles een stap langzamer te gaan. Dus ook de nummers van Simple Water Drops lijken traag te gaan. Want terwijl de basis van slag- en basgitaar redelijk traag aan je voorbij komt, trekken er toch twee met grote regelmaat flink de afterburners open: gitarist Marco Ranalli en drummer Grecorio Angelucci. Daar overheen en onderdoor wordt zanger Eugenio Mucci heen en weer getrokken door het galmapparaat dat Ranalli in zijn eigenhandig gebouwde studio heeft staan. Hierdoor en door de manier van zingen van Mucci moet ik af en toe een beetje aan Iron Maiden‘s Bruce Dickinson denken, maar hij mist wel diens power. Al met al is deze tweede plaat van Insider niet de meest originele plaat, maar leggen ze wel een degelijke partij spacerock op de mat.
mij=Beard of Stars / Clearspot
Italiaanse Spacerock. Kan het nog fouter?
Ja hoor, Poolse Sympho 🙂