Lowlands 2005 napret (II)

Is Born nu een plaatsje in Limburg of in Brabant, vroegen we ons bij het opstaan af? Het is in elk geval het alter ego van singer-songwriter en Essentwinnaar Born Stuyven die de ondankbare taak had om het nauwelijks wakkere publiek als eerste te vermaken. De India-tent was dan ook veel te groot voor hem en hoewel hij applaus in ontvangst mocht nemen, soms welwillend, soms enthousiast, heb ik geen idee waarom hij hier stond. Zijn liedjes klinken anoniem en zijn stem prettig, maar op een manier die vooral Radio 2-luisteraars zal bevallen. Je kunt er lekker andere dingen bij doen.[DM]

mij=Door jnnk, Stonehead, DubbelMono en T-tusz
Zaterdag begon voor mij met de “Lowlands University”: Ronald Plasterk gaf college in een bomvolle Juliet-tent. De hoogleraar ontwikkelingsbiologie, die eerder dit jaar bijna eigenhandig de monsterlijke Europese Grondwet afschoot, hield een makkelijk te volgen verhaal over DNA, Darwin en de invloed van toeval in de evolutie. Hij sloot af met een betoog tegen Intelligent Design en een Marilyn Manson-grap. “Misschien had de mens er zo kunnen uitzien”, sprak hij en toonde een plaatje met zes orks. “Vanavond speelt er trouwens zo een…” [PP]
Ondergetekende rende pas zaterdag de niet meer zo groene weide op bij Biddinghuizen. Mijn eerste Lowlands-act was derhalve 2nd Place Driver die met hun electrorock probeerde zieltjes te winnen. Gezien de uitbundige reacties en een verdwaald spandoek bleek dat de band reeds eerder enkele zielen gewonnen had. Of er zaterdag veel bij zijn gekomen is onduidelijk, want ondanks de goede uitvoering en de enthousiaste presentatie miste de band een duidelijk eigen geluid en zijn de nummers nog niet van hitparade-bestormende klasse. Niet slecht, niet wereldschokkend. 2nd Place Driver blijft nog even runner-up in plaats van lijstaanvoerder.[t-tusz]
Na de ruilactie geld-muntjes-bier kon ik doorlopen naar Charlie voor Face Tomorrow. Deze band heeft weinig introductie nodig en velen wisten dan ook de weg te vinden naar de emo-formatie uit Rotterdam. De heren hadden het niet makkelijk op het buitenpodium: de aantrekkende wind deed sommige gitaarpartijen letterlijk vervliegen en haperende versterkers en ontstemde gitaren haalden het tempo behoorlijk uit het optreden. Een degelijke set, maar er had veel meer in gezeten. Dus maar gelijk weer terug naar de India-tent voor een goed optreden van Pete Philly en zijn niet te vergeten metgezel Perquisite. Voor mij niet geheel een verrassing, want in Club3voor12 zag ik de heren reeds eerder aan het werk. Geen militante hiphop en bravoure-teksten, evenmin agressieve beats. Perquisite knipte en plakte alle partijen bij elkaar en speelde er verdienstelijk cello bij. Tezamen met een contrabasspeler en de soulvolle donkere stem van Pete Philly kwam dit gezelschap gevaarlijk dicht in de buurt van de kwaliteit van Guru's Jazzmataz; om maar eens een referentie te noemen. Een dik verdiende Essent-award dus.[t-tusz]
Hoe anders verging het zZz. De vette orgelrock had ik reeds twee keer eerder aanschouwd en al snel bleek hoe weinig houdbaar de zZz-formule is. Per concert neemt de spanningsboog af en dit concert duurde me na vier nummers al te lang. De eeuwige delay over de stem, het eentonige orgelgeluid, weinig ritmewijzigingen. Tot overmaat van ramp waren twee dames (of waren het travo's?) bereid gevonden om semi-sexuele poses aan te nemen. Deze uit Russ Meyer-films weggelopen slettebakken hadden echter een desastreus effect op het concert, om maar niet te spreken van het overbodige en onbeholpen slotstuk. Grappig bedoeld of niet, aan het eind van het optreden resteerde slechts het gevoel van plaatsvervangende schaamte en de behoefte om dit optreden snel te vergeten.[t-tusz]
Zanger/rapper/knoppendraaier/toetsenist Buck 65 zag eruit alsof hij ontsnapt was uit The Village People en zich probeerde de dansjes te herinneren. Maar dat deed hij zo grappig en met zo'n lekkere gruis in zijn stem, dat het klonk alsof Tom Waits, G-Love en Beck samengevoegd waren in één personage. De liedjes grijpen je nog niet zo ongenadig bij je kladden als bij eerder genoemde drie, maar veel vrolijkheid en een bomvolle Lima-tent leverde het alvast wel op.[DM]
In de Bravo-tent mogen deze zaterdagmiddag ook de makers van de grootste zomerhit aantreden. Een nummer-1 notering, een nieuw woord in de Dikke Van Dale en heel Nederland weet nu “Watskeburt”. En dat het succes nog even voortduurde bleek uit de afgeladen tent Lowlanders. Hoewel het halfuurtje nederhop absoluut vermakelijk was, ging het alle sjembekken natuurlijk om dat ene nummer. Daarna stormde het publiek de tent uit, ondanks dat de heren nog tijd hadden voor een extra nummer. Of de Jeugd van Tegenwoordig ook de toekomst heeft is dus nog de vraag.[t-tusz]
Ook al 's middags speelde het vierkoppige orkest Apocalyptica in een afgeladen Alpha. Live vind ik de band veel imponerender dan op cd. Dit optreden was erg sterk: het geluid was goed, de band gaf zich volledig, het publiek ging he-le-maal loos en het songmateriaal was een ode aan de bergen metalbands die nooit op Lowlands staan, maar die door het publiek wel gemist worden.[SH]
We spreken even af bij Apocalyptica, maar ik weet niet hoe snel ik daar weg moet komen. Dan maar in mijn eentje, maar bij de kunsten van de hardrockcellisten wil ik echt niet langer blijven. Ik kijk in mijn boekje – voor de vierhonderachtenveertigste keer; waarom kun je niet gewoon onthouden wat je wilt zien? – en besluit richting Lima te gaan. Daar vindt het wat mij betreft waanzinnigste optreden van Lowlands plaats. That 1 Guy is een eenmansband. Mike Silverman, That 1 Guy himself, is een muzikaal geschoolde Amerikaan die met zijn zelfgemaakte instrument, The Magic Pipe, een show geeft die bijna niet na te vertellen is. Deze Magic Pipe is een twee meter hoge buis van gegalvaniseerd staal, die zijn evenbeeld van boven naar beneden naast zich heeft hangen. Daarnaast, duct tape, elektronische snufjes, een laars, een zaag en allerlei apparatuur. Met handen en voeten bespeelt That 1 Guy zijn homemade instrument. Hij draait zijn hand niet om voor een vuige gitaarsolo – met creditcard als plectrum -, en evenmin voor een rustig potje jazz op de buis die opeens een bas is geworden. Zijn vooral grappige liedjes getuigen ook nog eens van zulk een muzikaliteit dat het na afloop van het optreden dringen is bij de hoek waar zijn cd's worden verkocht. Die zijn binnen vijf minuten op. Wat That 1 Guy kan, is echter nauwelijks na te vertellen. Het optreden is uniek – zo uniek dat de Pukkelpoppers hem niet hebben kunnen zien – en na afloop vertrek ik weer naar mijn vrienden om deze ongeloofwaardige gebeurtenis aan hen te kunnen vertellen.[jnnk]
Het geval Zita Swoon: een band die ooit debuteerde als Moondog Jr. met één van de spannendste platen van het vorige decennium, vervolgens een goede, maar iets te wisselvallige plaat afleverde, een soundtrack en een mislukt discoavontuur en het nu probeert met een soort Franse luisterplaat. Live maakte het allemaal niets uit, had ik het idee. Stef Kamil Carlens en consorten storten toch altijd hun onvoorspelbare gekte over het publiek uit en of het nu trieste liefdesliedjes, opzwepende funk of Belgengekte is, het werkt altijd. Maar sinds de Lowlandszaterdag moet dat in de verleden tijd: de magie tussen Dubbel Mono en Zita Swoon is uitgewerkt. Het leek of er een al te keurige witte funkformatie stond die met behulp van drie donkere achtergrondzangeressen een in- en inkeurig theater probeerde te amuseren. Geen moment kreeg ik het gevoel dat iets van spanning ontstond, op de eerste maten van openingsnummer “TV-Song” na. Vanaf het tweede liedje was het over en uit. Hoe treurig kan braafheid zijn?[DM]

Death From Above 1979 heeft een plaat die klinkt alsof-ie live is, zo vet en vuig klinkt-ie. En hoe klinkt de band dan echt live? Nou: behoorlijk rommelig. De twee bandleden raffelen de nummers af, laten de songteksten voor driekwart liggen (want snel spelen is al moeilijk genoeg) en maken zelfs van de pakkendste nummers een enorme bak herrie. Het publiek was onder de indruk, en dit was geen slecht optreden, maar ik geef mijn portie op deze manier toch maar aan Fikkie.[SH]
De cd van Maxïmo Park werd me ooit in de platenwinkel in de handen gedrukt en ik kocht deze bijna ongeluisterd. De jongens van Maxïmo Park speelden strak, energiek, geïnspireerd en hadden het volgens mij naar hun zin. Ik in elk geval wel. In het publiek stonden toch al behoorlijk wat adepten mee te zingen en de aanstekelijke ADHD van een wat eng uit zijn ogen kijkende zanger werkte goed. Weer was buitenpodium Charlie geen zwaktebod voor een band die het publiek tot op de tribune goed meekreeg. Van de vele Engelse bandjes op Lowlands was Maxïmo Park samen met The Futureheads (zie zondag) het hoogtepunt.
Iets voor het eind verliet ik het feestje van Maxïmo Park om bij Arcade Fire zo vooraan mogelijk te kunnen staan. Over Arcade Fire en hun optreden is het nodige al gezegd en ik kan niet anders dan me aansluiten bij de mensen die dit optreden als een hoogtepunt beschouwden. Ik kon niet goed zien hoe het er in de rest van de tent aan toeging, maar voorin was het feest. Een heel ander feest dan bij Maxïmo Park, dat wel. Theatraal, dramatisch, emotioneel, vervoerend, maar mooi. Heel mooi. Bij de beste liedjes van de EP wordt er beduidend minder meegezongen, maar de oeh's en de ah's zijn niet van de lucht. Is de muziek van Arcade Fire al moeilijk met andere bands te vergelijken, ook de podiumperformance is origineel genoeg om naar te blijven kijken: een lange rij muzikanten, allemaal met open mond meezingend, of ze nu voor een microfoon staan of niet. De perfectionistische band is te herkennen aan het wisselen van instrumenten tussen de nummers door, en Arcade Fire is zo'n band waar 'iedereen' opeens kan drummen. Er gebeurde veel op het podium en er gebeurde iets met het uitzinnige publiek. Ook met mij. Bijna word ik emotioneel, maar mijn relativeringsvermogen is goed genoeg om heel hard te kunnen lachen om de jongen naast me die na twee nummers al zei dat hij alleen hiervoor verdorie wel drie dagen in een polder op een camping wilde staan. Toen hij na afloop de opgefrommelde playlist voor mijn neus opraapte, gunde ik hem dat dan ook van harte. [jnnk]
Je kunt de optredens op een festival als Lowlands nooit goed laten bezinken. Heel graag wilde ik – naar aanleiding van een enkel verslag van het concert in Paradiso – Art Brut aanschouwen. Muziek naar mijn hart: een fijn gitaarbandje met goede muzikanten zodat het wat rommelig mag klinken, een zanger die niet kan zingen, vijf doldwaze bandleden en tussen de liedjes door ook nog eens goede grappen. Nagenietend van het orgasme dat Arcade Fire me had bezorgd, was het best mogelijk de muziek van Art Brut via een andere baan mijn lichaam in te leiden. Na veel grappen, die het optreden iets extra's en misschien wel het broodnodige gaven, leek de muzikale koek al een beetje op, hoewel zowel band als publiek enorm leek te genieten. Nog tien minuten, gebaarde de stagemanager naar praatzanger Eddy Argos (mét snor!), waarna hij het publiek tien minuten lang 'Art Brut, top of the pops' liet scanderen. Grappen moet je nooit navertellen, dus ga kijken, als je nog eens de kans krijgt. [jnnk]
Helaas zijn er altijd momenten op een festival als Lowlands waar je voor lastige keuzes komt te staan. Welk WC-blok kies je? Hoeveel muntjes haal je? Maar met name: welke band moet je gaan zien als er twee favorieten tegelijk staan geprogrammeerd. Met wroeging verliet ik het Arcade Fire-optreden om naar Coheed and Cambria te gaan. Zo goed als Arcade Fire kon het immers toch niet worden? Welnu, dat werd het ook niet, maar het was meer dan in orde. Coheed and Cambria weet de brug te slaan tussen metal, emo en prog-rock en heeft – ondanks het feit dat de zanger/gitarist klinkt als een vinylplaat op 78-toeren en dat zijn krullenbol aan de voorkant van zijn hoofd hangt – gestaag een toegewijde fanschare opgebouwd. De India-tent stond vol met die-hards die alle wendingen en zanglijnen moeiteloos meezongen. Dit tot ontzetting van het handjevol nieuwsgierigen, want je zag ze denken: 'Wie zijn dit? Waarom ken ik dit niet? Waarom kent de rest van de tent dit wel? Hoe ziet het gezicht van de zanger er eigenlijk uit?' Hoe dan ook, een prima optreden welk echter door een te lang uitgesponnen improvisatiestuk aan het eind herinneringen opriep aan de befaamde nachtkaars en haar trieste lot. Nachtkaarsen waren niet aan te slepen bij het gotische bouwwerk Nightwish dat in de Alpha hun drakerige kitsch in geluidsvervuiling trachtte om te zetten. Leuk voor de fans wellicht, voor vele anderen een prima tijd om voedsel te gaan nuttigen.[t-tusz]
Vijf kwartier liedjes spelen – allemaal krakers, dat spreekt – en vervolgens min of meer verlegen zwaaiend het podium af. Kleine details: Black Francis zette bij het weggaan zijn bril weer op, Kim Deal nadert de omvang van Black Francis en Joey Santiago is niet bepaald meer het opdondertje dat hij jaren terug altijd leek. De Pixies zorgden voor een heuse waterscheiding: iedereen ouder dan 25 stond in de Grolsch-tent en iedereen jonger dan 25 ging alvast een plekje zoeken in de Alpha voor Marilyn Manson. Die enkele nieuwsgierige kids die weleens wilden zien wat grote broer of zus vroeger altijd draaiden en waar ze nog steeds lyrisch over konden praten, waren na een paar tracks verdwenen. Nu zijn de ouderen onder elkaar en dan heb ik het niet alleen over de band. Want de dwarse liedjes werden nog steeds zo gebracht dat het grootste deel van de tent vol adrenaline de tent verliet. Wat geeft het dan dat er op het eind na nauwelijks interactie was tussen band en publiek? De oude helden konden het nog en het maar net iets jongere publiek voelde zich als toen. [DM]
Marilyn Manson sloot de dag af in de Alpha en dat was de grootste afgang op dit hele Lowlands. Ik was vast niet de enige die het optreden vooral ging bekijken voor de show, maar het slappe Trent Reznor-aftreksel had dit keer zijn danseressen, wacky kostuums en vuurwerk thuisgelaten. Zelfs zijn make-up was van Michael Stipe afgekeken: we mochten het doen met confetti, veel gebaar en nul inhoud. Tja, en als het dan muzikaal ook al tegenvalt, blijft er echt niets meer van over. Marilyn had er geen zin in, de band speelde volkomen op de automatische piloot, de setlist was kut (drie slechte covers en ook al geen enkel goed eigen nummer) en het publiek mocht er voor Jan Doedel bijstaan. Wat een tijdverspilling! Als ik dat van tevoren geweten had… Misschien typerend ook dat er bij de merchandising Marilyn Manson-maskers te koop waren: deze band was een karikatuur van zichzelf. Shockerend? Shockerend slecht, ja.[SH]
Dan is alles klaar, heb ik geweldige dingen gezien en kan er gedanst worden. In de Groove Tube, vinden we onze draai niet, dus gaan we vol goede moed naar de Grolsch, waar een 90's NOW feestje plaatsvindt. De muziek is abominabel, de stemming daarentegen prima. Hoewel ik een dansfeestje ook kan waarderen en in de danceBravo best even op wat hardere beats had willen dansen, had ik geen zin om in een donker drugshol te toeven, als enige zonder pilletje – of wat dan ook – achter de kiezen. Ieder zijn ding, maar voor mensen die niet per se drugs hoeven te gebruiken, is de sfeer daar wat mij betreft niet per se aangenaam. Nee, dan liever net zoals vroeger proberen te hakken op foute happy hardcore, hier en daar een vlammende luchtgitaarsolo weggeven en met zijn allen proberen het hoogst te springen op “Killing in de name of”. Als we op weg naar de uitgang nog even op een tafel springen in de Groove Tube, blijkt meteen dat het ook daar feest is geweest. We blijven nog even, maar als het ook daar is afgelopen, laten we de Bravo links liggen en storten we ons te bedde.[jnnk]