Journey

Ik dacht eerst nog ‘Is dit een grap of zo, een label dat Frontiers heet?’
Voorafgaand aan de release van het nieuwe Journey-album “Generations” sprak drummer Deen Castronovo vanuit een hotelkamer in Detroit over het nieuwe album van de AOR-band van het eerste uur, die naast Castronovo nu bestaat uit Neal Schon, gitaar, Steve Augeri – zang, Ross Valory – bas, Jonathan Cain – toetsen.

mij=Interview: Prikkie
Generations is een heel lekker album geworden, met een heel ruimtelijke sound.
“Ja, hè? We zijn er ook echt heel blij mee. Producer Kevin Elson made it shine.. Hij en engineer Mike Fraser hebben een fantastische sound neergezet, zeker ook mijn drumsound, lekker helder. Het verschil met vorige albums was dat we nu als band in de studio stonden, het gevoel was helemaal terug. Na Raised on Radio zakte het allemaal nogal in. Arrival was ook geen bandplaat. De platenmaatschappij besliste alles, ook welke nummers er op het album kwamen en zo. De EP Red 13 hadden we echt nodig om weer het bandgevoel te krijgen en bij deze plaat was het weer helemaal zoals het hoort.”
Het is grappig dat jullie voor de release in Europa uitkwamen bij een platenmaatschappij die naar een Journey-album is genoemd, Frontiers.
“Ja, dat was heel weird. Ik dacht eerst nog 'is dit een grap of zo, een label dat Frontiers heet?' Maar ze zijn echt fantastisch voor ons geweest. Nou ja, ze komen ook uit Italië hè? Ik kom zelf uit Sicilie (lacht). De plaat komt nu eerst in Europa uit en inmiddels zijn er ook deals voor Japan en de USA en komt het album daar uit in september of oktober.”
Op dit album zingen jullie alle vijf. Het was zeker dringen bij de microfoon?
(lacht) “Ja, dat was echt heel bijzonder. En ook fantastisch van Steve dat hij daar ruimte voor maakte. Bij “A Better Life” zei Neal: 'Waarom probeer jij het niet te zingen?' Dat was een prachtige kans, want ik had nog nooit op een plaat lead vocals gedaan. “It's Never Too Late” kwam er later bij, dat is een song met een bijzondere betekenis voor me. Dat nummer is namelijk voor mij geschreven, toen ik vijf jaar geleden uit de ontwenningskliniek kwam. Dat was een soort hart onder de riem van de andere jongens, zo van 'je komt er wel'. Gelukkig ben ik nog steeds helemaal clean, maar toen de song in de studio werd opgenomen stond ik met de tranen in mijn ogen. Steve zag dat en zei:'Dit is eigenlijk jouw song, waarom zing jij hem niet?' Dat vond ik een heel mooi gebaar.”
Het moet wel heel bijzonder zijn om bij een band te spelen die je zelf als jochie al fantastisch vond.
“Man, het is een dream come true! Het eerste contact kwam toen ik in Wild Dogs speelde. Onze manager Kenny Mitnick was roadie bij Journey en zo kwamen we in contact. Ik speelde toen veel heavier muziek, maar voor mij en gitarist Jeff Horton was Journey een soort guilty pleasure. En nu speel ik er zelf in. En het is meer dan alleen een bandje voor mij. I'd take a bullet for these guys. Ik ben er hartstikke trots op met iemand als Neal te mogen spelen.”
Hoe ging het opnameproces in zijn werk? Kwam ieder met zijn eigen songs aanzetten, of gebeurde het componeren in de studio?
“We hadden al zo'n 22 songs. Steve had een paar eigen songs en Neal en Jonathan hebben de rest geschreven. Ik schrijf zelf helemaal niets, dat kan ik gewoon niet. Wat die andere jongens meebrengen is zo goed, dat het me ook niet uitmaakt. We hebben twee weken gerepeteerd, twee weken opgenomen en twee weken gemixt. We hebben onder andere opgenomen in de Metallica Room in The Plant. Neal en ik stonden elkaar daar echt op te stuwen, dat was heerlijk. Vaak stonden songs er in twee takes op. Nou is dat voor mij toch al iets wat ik vrij goed kan, daarom willen producers me vaak ook voor sessiewerk. Maar het geeft toch aan dat de sfeer heel lekker was.”
Wie waren je invloeden als drummer?
“Mijn eerste invloed was Peter Criss van Kiss, toen ik negen of tien jaar oud jaar was. Maar toen zag ik Rush met Neil Peart. Die had ook zo'n enorm drumstel, maar die gebruikte ook nog eens alles. Ik wist niet wat ik zag! Ja, en Steve Smith (voormalig drummer van Journey, Prikkie) was ook altijd een voorbeeld. In mijn eigen bands speelde ik regelmatig allerlei Steve Smith-dingetjes maar dan op warp speed. Aynsley Dunbar (ook voormalig Journey-drummer, Prikkie) en Terry Bozzio waren ook grote voorbeelden voor me. Als je kijkt naar andere genres ben ik ook een grote fan van Steve Gadd. Maar ik leer ook dingen van Neal. Ik heb van Neal geleerd dat ik allerlei dingen moet blijven uitproberen en moet proberen mooie dingen van anderen ook onder de knie te krijgen. Je blijven ontwikkelen, dan blijft je spel fris.”
Ben je op dit moment met nevenprojecten bezig?
“Nee. Ik zou heel graag weer met Soul SirkUS mee gaan doen, maar dat zit er helaas niet in. Ik had graag mee gewild naar Europa, maar ik was toen net vader geworden en dan wil je niet meteen een hele tijd op pad. Ze hadden alle begrip voor mijn beslissing en ze konden toen Virgil Donati krijgen, dus het was goed opgelost. Virgil is echt stukken beter dan ik. Wat een fantastische drummer is dat! Die kan dingen die ik echt nooit voor elkaar zou krijgen. Hij zit daar goed op z'n plek en doet het hartstikke goed, dus Soul SirkUS is voor mij een gesloten boek. Verder is er waar ik woon amper een muzikant te vinden die speelt in de stijl die ik het liefst zou willen. Naast Journey zou ik dan namelijk iets heaviers willen doen, iets Machineheadachtigs of zo. Als je iemand voor me weet, laat het me maar horen. Je krijgt zelfs een percentage van me…
Ja, ik zou mee kunnen doen met het bandje van mijn zoon Kyle, maar dat ga ik 'm niet aandoen. Die is trouwens zelf een sick drummer! Ik luister zelf naar heavier dingen, vaak dingen die ik via Kyle ken. Static-X, of Children of Bodum – heten die zo, Kyle? – Children of Bodom. Maar ik luister ook wel naar heel andere dingen, zoals Coldplay. En ik heb net het album van Keane gekocht. Prachtig!”
Tot slot: kunnen we Journey in Europa nog een keer live bekijken?
“Jazeker. Steve Perry (voormalig Journey-zanger, Prikkie) had nooit zo'n zin om in Europa te touren, maar deze jongens willen dat wel allemaal graag. We hebben al wat optredens in Zweden gepland staan, maar we willen zeker een keer ook andere Europese landen aandoen.”