Ik lig op mijn rug in de duinen. Het lange helmgras danst om mij heen. Het is donker. Aardedonker. Een astronoom heeft op de radio voor vannacht een meteorenregen voorspeld. Daar wacht ik nu op. Helaas is het nogal bewolkt. Ik kan zelfs de Grote Beer niet ontdekken. Of toch wel? Alle sterrenbeelden kunnen herkennen was ooit een kinderwens. Ik zoek op de tast naar de repeat-knop van de discman in mijn rugzak. Ik voel de schelpen die we vanmiddag hebben verzameld. Zelfs zo’n grote waarin je het geluid van de golven mee naar huis kan nemen. Maar dan zonder het geroep van de meeuwen. Ze vliegen laag over ons heen. Zouden ze misschien aanvoelen dat er een storm op komst is? Weten ze van de aanstaande meteorenregen? En weten ze dan misschien of ik alleen als een échte ster valt een wens mag doen? Onvervulde wensen maken de mooiste dromen. Zonder verlangen is er geen noodzaak meer. Ik wil dromen. Aandachtig luister ik naar de stem die me de weg wijst. ‘If I took you darling / To the caverns of my heart / Would you light the lamp dear?’ Ik sluit mijn ogen en ik zie een regen van fonkelende sterren aan een heldere hemel. Ik zie de Grote Beer. Als ik me niet vergis herken ik daar zelfs de Kleine. Orion, Andromeda, Vliegende Vis… Ik herken ze allemaal.
mij=Nonesuch / Warner
Laura Veirs is in een prachtige omgeving te zien op zondagmiddag 2 oktober op Cultureel Podium Roepaen