Het geluid van een mammoet die een omlaag gestemde zessnarige bas bespeelt tijdens een aardbeving van 7.5 op de schaal van Richter. Zo klinkt Revelations. Of nee, het geluid van een stapvoets voorbijrijdende vrachtwagencombinatie die versterkt wordt over een opgeblazen basversterker met daartussen een ouderwets fuzz-bakje. U begrijpt, Lazarus Blackstar zoekt het in het laag. En het sublaag, als het even kan. Het is een beetje onduidelijk of ze nu meerdere bassisten hebben of niet, de bio op de site is daar niet echt duidelijk over, maar het zou mij niets verbazen. Ik heb zelden zo’n forse bassound gehoord. Indrukwekkend is nog de voorzichtigste omschrijving. Net als de zang, de ene oerschreeuw duurt nog langer dan de andere, en dat de hele plaat door. Ik ben niet zo heel erg thuis in het sludge-genre, maar wat deze Britten hier neerzetten is behoorlijk imposant. De tempo’s liggen laag, de riffs slepen en wringen, de ritmesectie ploegt door tot het bittere eind en dat levert een in en in zwarte, smerige überdoom sound op. Benauwend en apocalyptisch. En meteen een mooie binnenkomer in het genre. Voor Revelations is enig uithoudingsvermogen dan ook wel een vereiste en deze is dus misschien wel niet aan te raden voor beginners. Maar de ervaren doom- en sludgeliefhebbers onder ons kunnen weer even vooruit met deze massieve plaat.
mij=Undergroove / Suburban
geweldige plaat! thanx voor de aanrader, marty 🙂