Je bent al dik 24 jaar boekhouder en op je werk worden plannen gesmeed voor een feestelijk jubileum. Je vraagt je alleen nog af wat daar feestelijk aan is, 25 jaar boekhouder zijn. Nog steeds staan debet en credit aan dezelfde kant, nog steeds werk je voor middenstanders die de helft van de tijd opgeleukte cijfers nodig hebben voor de bank. Je hebt een vrouw waar de lol inmiddels ook wel een beetje vanaf is, twee kinderen die een smak geld kosten maar gelukkig het huis al uit zijn en je rijdt al acht jaar in dezelfde Opel. Eens in het jaar heb je een verzetje bij de plaatselijke braderie met je jazz- en bluesbandje. Leuke pakkies aan, al moeten die wel elk jaar weer wat ruimer gemaakt worden, strooien hoedjes en spelen maar voor de deur van de winkel van de drummer, die een gunstig gelegen boekhandel heeft. Nee, je verdient er helemaal niks mee, maar na afloop duik je met je bandje een kroeg in en rol je er ‘s ochtends vroeg pas uit. Dit is de enige keer in het jaar dat je vrouw er niet over zal zeuren. De vrouwen van de anderen ook niet trouwens. Nou ja, de gitarist is gescheiden en de drummer is nooit getrouwd. Gek ook eigenlijk, die hele hoek homoliteratuur in z’n boekhandel. Maar ach, eens in het jaar speel je een dag lang weer wat traditionals en een enkel eigen nummer. Vier weken stevig oefenen, meer hoeft niet. De rest van het jaar heb je er ook niet zo’n zin meer in. Uiteindelijk is het cafébezoek inmiddels het belangrijkste onderdeel geworden. Ach, nog vijftien jaar, dan kun je met pensioen. Lekker vissen.
mij=August / Bertus