Lowlands 2005 napret (III)

Het was muf ontwaken in de tent; de zon stond er fel op, en ik had al twee dagen Lowlands achter de rug. Gelukkig was ik niet de enige die brak was. Er stonden lange rijen voor het badhuis, dus met wat vrienden deden we de deo-douche. “Niet schoon, wel fris!” Een Lowbode-bezorger kwam langs (“De laatste nieuwtjes! Alles over hoe je je haar moet doen!”) en er ontstonden discussies over de in de Daily Paradise aangekondigde politie-alcoholcontroles op maandag. We ontbeten, haalden koffie, en sukkelden het festivalterrein op.[PP]

mij=Door jnnke, DubbelMono, Stonehead en t-tusz
Het was maar al te duidelijk dat Tim Vanhamel zijn mosterd tegenwoordig uit de woestijn haalt. Was Millionaire ooit – nog maar één plaat geleden – een band die zoveel mogelijk ideeen in zijn liedje probeerde te stoppen, tegenwoordig wordt nog maar één enkel idee gebruikt: dat van de doordonderende rocksound. De invloed van vriend Josh Homme is groter dan de invloed van die legendarische Belgische bands waar Tim Vanhamel zich eerder mee bezighield, dEUS en de Evil Superstars. En dat was meteen de makke van het optreden: teveel éénlaags herrie en te weinig inventiviteit. Na een paar tracks weten we het wel en lopen we dat hele eind terug om in de India-tent te zien hoe Viva Voce het doet.[DM]
Viva Voce had beter Viva Drum kunnen heten en was het perfecte voorbeeld van hoe in essentie aardige liedjes volkomen om zeep worden geholpen door een slecht geluid. Het echtpaar Kevin en Anita Robinson leek er zelf ook mee te zitten en drummer Kevin keek dan ook steeds wanhopiger naar zijn gitaar spelende ega.[DM]
Zo abominabel als Marilyn Manson was, zo overtuigend was die andere kwaaie Amerikaanse rockband, Korn. Ook hier bonkige riffs, snoeihard geluid, een volle Alpha en een gestoorde zanger (Jonathan Davis, met Adidas-logo in het kruis van zijn leren rok), maar hij deed tenminste een optreden met overgave. Ik stond achterin het eerste vak; voorin werd flink gemosht, rond mij was het lekker rustig. Het was wel een beetje vreemd dat je niet alle instrumenten zag: uit het zicht stond een vervangende gitarist mee te spelen in plaats van de onlangs vertrokken, bekeerde Brian Welch. De bakken hits werden over ons uitgestort, helaas niet “Hollow Life” waar ik op gehoopt had, wel weer een redelijk geslaagde cover (Pink Floyds “Another Brick In The Wall”). Korn bedankte de fans uitvoerig, en vermoeid stroomden we het eerste vak uit. Wat kan buitenlucht toch goeddoen.[SH]
Vooraf enthousiast gemaakt door omschrijvingen als Devo op LSD, leek de Zweedse gekte van Quit Your Dayjob een betere besteding van de vroege zondagmiddag. Maar de songs waren te simplistisch, de humor te plat en er was nog te weinig alcohol ingenomen om iets te lolligs te zien in hun optreden.[DM]
Zul je net zien, heb je The Editors – ik geloof dat ze nog niet eerder in Nederland speelden – gaat er iets mis. En niet het minste: de instrumenten van de jongens zijn niet naar Amsterdam gevlogen, maar naar Rio – zei de een – of naar een andere stad te ver van Biddinghuizen vandaan om op tijd de fijnste gitaren in de India te krijgen. Ze hadden er zelf last van. “Don't fly Easyjet,” riep zanger Tom Smith en zin in een toegift voor een toch redelijk luid juichende menigte zat er ook niet in. Begripvol liep ik de tent uit. “Wat was dat voor onzin,” zei een vriend die ik daar tegenkwam. “Je kunt een gitaar toch wel gestemd krijgen, ook al is het een andere?” The Editors kregen hun gitaren wel gestemd, maar de tijd tussen de liedjes duurde telkens vrij lang. Het was overigens geen slecht optreden, helemaal niet. Maar, hoe mooi de liedjes ook zijn, hoe goed ze ook op geleende spullen ook speelden, het lijkt allemaal wel erg op Joy Division en Interpol – Smiths stem niet in de laatste plaats – en ja, die waren nu eenmaal eerder. Ik ga nog wel eens kijken als ze naar Nijmegen komen, maar naar Amsterdam zou ik er niet nog eens voor afreizen.[jnnk]
Zou de plek van de Charlie-nieuwe-stijl (in de open lucht, maar met tribunes die gescheiden zijn van het veld en het podium door een doorgaand pad) er iets mee te maken kunnen hebben dat het Alkaline Trio maar niet wilde overtuigen? Hun prettig in het gehoor liggende en van de juiste dosis dramatiek voorziene punkrock moet het van een goed geluid hebben en dat is op een openluchtpodium nu eenmaal geen sinecure. Tel daarbij op dat het publiek in twee delen gesplitst werd en een deel van de punkrockertjes bij de Dropkick Murphys aan het kijken was en samen zal dat er voor gezorgd hebben dat meer dan een 'aardig' niet mag gelden.[DM]
Sinds Morcheeba zangeres Skye Edwards ingewisseld heeft voor Daisey Marty is er van de ooit zo spannende triphop weinig meer overgebleven dan een soort uptempo lounge. Wellicht dat het exemplarisch is voor het nu vrijwel dood en begraven genre, maar dit was niet vol te houden, zo saai.[DM]
Ik lag tijdens Morcheeba in het gras bij te komen van Korn, dus lounge zou precies de perfecte muziek op het juiste moment geweest zijn. Niet dus; op het grote scherm leek Morcheeba gewoon popliedjes met een gitaar te maken, te luid en snel voor mij. Maar ik heb er wel succesvol op uitgerust. Op het terrein is zoveel te doen als je gewoon rondloopt, dat je je nergens hoeft te vervelen. Dit jaar was er geen Comixlab en ook al nauwelijks theater en dans. Maar het viel niet zo op, want er reden wel een paar andere bizarre acts rond: een metershoge aap, een wielrenner op een auto waarbij de bestuurder met een megafoon radiojingles en commentaar in potjesfrans liet horen. En in een verschuifbaar ledikant genaamd “Bedcases” naast de Echo-filmtent werden verhalen verteld. De vier onberispelijk geklede steltlopers van Irrwisch spraken geen woord, maar waren wel onbedaarlijk grappig. Ze wilden niet zelf poseren, maar leenden camera's van het publiek juist om andere mensen mee te fotograferen en renden in hoog tempo achter vluchtende slachtoffers aan, om die vervolgens aan handen en voeten terug te dragen. Iemand uit het publiek kreeg de taak om tientallen bekers bier om vast te houden. Een andere jongen werd volgehangen met (ook al van kijkende mensen geleende) tassen, petten en andere prullaria, en werd in opperste verwarring achtergelaten. En het scheelde niet veel, of een meisje had eenzaam bovenop de hoge rode muur van de Tammoweg gezeten zonder er af te kunnen…[PP]
Patrick Wolf speelde in het theater van Lowlands, de Juliette, daar waar het publiek op stoelen zit. Een dag eerder was ik nog in slaap gevallen bij het uitermate interessante Writer's Block met Tom Lanoye en Bill Carter. Over Sarajevo en engagement in de kunst en de macht van de kunstenaar in deze. Dat lag niet aan Carter en al helemaal niet aan Lanoye, maar aan de donkerte in de zaal en het praten van de heren, dat hoe dan ook monotoner is dan muziek. Bij Patrick Wolf had ik, hoe verstild zijn liedjes soms ook zijn, geen enkele moeite mijn ogen open te houden. Met een drummer en zijn vele instrumenten – altviool, ukelele, gitaar, vleugel en een Fins snaarinstrument waarvan ik naam ben vergeten – stond hij op het podium. Mooi verlicht. De live arrangementen zijn compleet anders dan zijn liedjes op de beide cd's (want daar vergezeld van de nodige elektronica), maar niet minder. Anders. Soms duurt het voordat je iets herkent, maar er is geen moment waarop Wolf zichzelf in het andere arrangement verliest. Meezingen en meeklappen wordt een stuk moeilijker, maar gelukkig zijn er concerten waar dat ook niet bij hoeft. Van begin tot eind staat een van de beste mooie-liedjesmakers van dit moment verlegen flirtend met het publiek op het podium. En hoewel er af en toe wat mensen weglopen – wat in zo'n theaterzaal toch een stuk opvallender is – wint hij het publiek voor zich. Even afgesloten van de rest van het festival deel ik een geheimpje met Patrick Wolf: zijn prachtige optreden.[jnnk]
Voor mij was de aanwezigheid van mannen van de Queens Of The Stone Age eigenlijk al genoeg reden om een Lowlandsticket aan te schaffen. Vele Lowlands-edities geleden speelden de heren op het reeds opgeheven Dommelsch-podium, maar dit was nog ten tijde van hun debuutplaat. Sindsdien is het bezoeken van een 'Qotsa'-concert voor mij door verschillende omstandigheden onmogelijk gebleken. Dat de tijd niet heeft stilgestaan sindsdien bleek uit de grote opkomst. Het nummer 'No-one knows' bracht de band wereldfaam en enig medelijden ging uit naar de bands die tegelijkertijd geprogrammeerd stonden (o.a. Voicst). In een afgeladen Alpha-tent ramde de band er een flink doorstomende set doorheen bestaande uit de beste nummers van de vier platen (inclusief nog een instrumental uit de Desert-Sessions-serie). Zolang de band de zwakke nummers uit hun oeuvre weet te omzeilen en een messcherpe greatest hits-show neer kan zetten zit het wel snor met de Stoneage-mannen. [t-tusz]
Soulwax presenteerde vorig jaar in de loeigrote en bomvolle Alpha het nieuwe album Any Minute Now. Het gebrek aan succes – zowel bij dat optreden, als van de plaat zelf – zorgen er voor dat de Bravo dit jaar voor minder dan de helft gevuld is met nieuwsgierigen die willen weten hoe Soulwix Nite Sessions klinkt. De show werd gepresenteerd als Any Minute Now, maar dan voor in clubs. In de praktijk betekende de revanchepoging dat er een drummer, een laptop, een basgitaar en een synthesizer op het podium stonden om dance te maken van de tracks. Er waren liefhebbers die volkomen uit hun dak gingen, maar daar hoorde Dubbel Mono niet bij. Ook electronische omzettingen van zwakke liedjes in lange houseversies blijven zwakke liedjes.[DM]

Was er niet een tijd dat Heather Nova gold als een onschuldig bloemenmeisje dat prachtige liedjes maakte en een zaal kon betoveren, louter met haar aanwezigheid? Die Heather Nova is verdwenen, want er stond een soort Anouk in de Grolsch-tent, begeleid door een ongetwijfeld zeer vakkundige, maar ook bijzonder saaie band. Kraak noch smaak en de cover van Chris Isaak's Wicked Game klonk in Dubbel Mono's oren vooral belachelijk. Hup naar een theater voor een golden oldie-tour, Heather.[DM]
Rustige momenten in de programmering zijn er dit jaar er niet veel. Meestal zijn dat de uitgelezen mogelijkheden om bij te tanken (en dat kan op verschillende manieren) of om wat rond te dwalen bij de marktkraampjes. Ik zocht mijn heil dit keer echter in de Essent-tent. Daar was op dat moment een open podium gaande waar Lowlandsbezoekers zich konden bewijzen. Een soort karaoke dus, maar dan met begeleidingsband. Een vermakelijk idee met wisselvallig resultaat. In de korte periode die ik aanwezig was viel het me op dat er bijna alleen maar zangeressen zich hadden aangemeld. Daarnaast zagen deze er nogal hetzelfde uit en hadden ze allemaal dezelfde naam (Marjolein). Ze wilden allemaal 'Nobody's Wife' zingen omdat ze de afgelopen nacht waren gedumpt door hun nieuwe Lowlandsliefde. Jan Douwe Kroeske praatte alles hoofdschuddend aan elkaar maar ik vluchtte -ook hoofdschuddend- naar betere oorden.[t-tusz]
De Duitse punktechnopiraat T. Raumschmiere bezit 1 hit en hoop andere uiterst dansbare herrie. In tegenstelling tot in 2003 stonden er nu drie man op het India-podium, waaronder een gitarist, en was de set liedjesgeorienteerd. Het was weer een fijn feestje, maar de uitschieter blijft voor mij toch de bekende hit “Monstertruckdriver”. Verder blijft het project van Marco Haas zich enigszins herhalen. Zijn net uitgekomen album “Blitzkrieg Pop” sluit naadloos aan bij zijn vorige werk.[PP]
Ik vind The Futureheads nog leuker dan Maxïmo Park en dat komt vooral door de vier microfoons die opgesteld staan op het podium. Vier microfoons betekent vier zangers en vier zangers betekent zo nu en dan meerstemming, hier en daar canonachtig en gezellige koortjes. En dat tijdens de Britpunk die The Futureheads spelen. Het begint net te schemeren, dus ook de lichtman kan op het buitenpodium zijn lol op, wat het er allemaal nog iets spectaculairder uit laat zien. The Futureheads spelen zonder al te veel poespas retestrak en zijn live nog veel leuker dan op de cd. Alle eventueel verwachte moeilijkheden wat betreft samenzang, of het energieke samenspel, blijven uit en dit optreden is gewoon heel erg goed. Graag zou ik de jongens snel nog eens zien, maar iedereen die van de postpunk, new wave Engelse bandjes houdt en The Futureheads niet gezien heeft, heeft het leukste bandje op Lowlands gemist.[jnnk]
Iedereen heeft het me afgeraden, maar ik deed het toch. Ik wilde per se een stukje LCD Soundsystem zien en ook nog Nick Cave. Het is redelijk logisch dat de organisatie deze artiesten tegenover elkaar programmeert, maar laat ik ze nu net allebei leuk vinden. Heel leuk. Dus ik rende van bijna bij Nick Cave – want nog bij The Futureheads – naar de andere kant van het terrein om een stuk LCD te kunnen zien. Het is het enige optreden in een grote tent waar ik hoewel achter de pa helemaal in opging. Ik heb me tot in het zweet gedanst en James Murphy kreeg, ondanks zijn naar eigen zeggen slechte stem (niets van gemerkt), de hele Bravo op zijn kop. Als ik voorin had gestaan, had ik het misschien nog wel een beter optreden gevonden dan op Motel Mosaique. Toen mijn lievelings,Yeah, voorbij was gekomen, hield ik me aan mijn belofte en rende terug naar Nick Cave, waar ik bij The Weeping Song binnenkwam. Ik had het onmogelijke gedaan, en dat ging wonderlijk goed.[jnnk]
Opkomen als een veel te bruine quizmaster, net iets te flauwe grappen maken (Violist Warren Ellis een handdoek in het gezicht gooien), geklooi met een microfoonsnoer dat te kort is en je beste platen al meer dan een decennium achter je hebben liggen. Het is wonderbaarlijk dat Nick Cave de tent zo weet te betoveren. Het ene moment is hij de opruiende junk en schreeuwlelijk van The Birthday Party, een ander moment een dominee die volkomen begeesterd gospels zingt en vervolgens een bluesman die zijn dolgedraaide geest de vrijheid geeft. Zowel een oudje als Tupelo (van The Firstborn is Dead), de tracks van Tender Prey (Mercy Seat, Deanna) en The Good Son (The Weeping Song), als de nieuwe songs (Oh Children) maken het optreden tot het beste dat Lowlands 2005 te bieden had.[DM]
Wat is het verschil tussen een normale rockband en bijvoorbeeld de Foo Fighters? Er zijn immers veel bands die zich in hetzelfde genre bewegen. Welnu; ondanks een uitmuntende drummer, de vele meezingbarehits en het aloude Nirvana-verleden heet het verschil: Dave Grohl. Kinderlijk eenvoudig weet hij het publiek voor zich te winnen ('after the show you are all invited in our hotel!') en het enthousiasme waarmee the Foo Fighters vandaag op het podium staan is hartverwarmend. Alsof Dave Grohl hun vrienden van de Queens Of The Stoneage van het podium wil doen rocken schotelt de band het publiek louter harde rocksongs voor. Slechts eenmaal wordt het gitaargeweld onderbroken door een rustig moment, waar Grohl alleen op het podium overblijft om een ingetogen versie van 'Everlong' te spelen. Daarna gaat het op volle kracht verder met 'Break Out' en 'Monkey Wrench'. Dat Grohl zich regelmatig overschreeuwt in zijn enthousiasme is eigenlijk het enige minpuntje van de avond. The Foo Fighters maken hun status als uitsmijter meer dan waar en het gemak waarmee dat gaat is verbazingwekkend.
Jamie Lidells nieuwe plaat wordt alom toegejuicht, maar het schijnt dat je zijn stijl pas echt begrijpt als je hem live gezien hebt. Nou, daar was een kans voor in de India-tent, en ik ga zijn album “Multiply” onmiddellijk beluisteren. Jamie is gezegend met een werkelijk prachtige stem, ergens in de regionen van Stevie Wonder en Jay Kay, die hij niet schuwt te samplen en te gebruiken in een breed palet van dampende funk en dance. Ook om naar te kijken was het grappig: een vreemde uitvinder buitelde om Lidell heen en improviseerde vj-beelden met een mini-cameraatje op een stok. Helaas heb ik van dit opwindende optreden niet alles kunnen zien, want vervolgens was het de beurt aan Pascal Arbez, alias Vitalic. Ik heb hem in april geinterviewd in een hotel in Amsterdam, maar had hem nog nooit live gezien… Nou, dat is hersteld: dit was legendarisch, de beste act op het festival! Het eerste half uur kwam er aan een stuk door alleen maar nieuw en fantastisch songmateriaal voorbij. Toen was het tijd voor het bord hits, dat smakelijk geremixed werd opgediend. Ik danste me bijna een hartverlamming en voor ik het wist was het weer voorbij. Mijn dank ook aan VJ Pfadfinderei voor de Escher-beelden op de tien grote schermen. Het is duidelijk: 2005 is het doorbraakjaar van Vitalic.[PP]
Na het dansen op Vitalic had ik pijn aan mijn voeten en kon ik, net buiten de tent zittend op een hek, eens fijn naar de set van 2 Many DJ's gaan luisteren. Soms valt ie mee, soms valt ie tegen is altijd mijn credo. Deze set kwam meteen op gang met allerlei liedjes die ik wel kende, maar even niet meer van naam wist. Ik deed popquizje met mezelf en dat ging behoorlijk goed. Zelfs Abba en The Beatles kwamen voorbij en toen wist ik weer waarom ik die allereerste mixplaat zo leuk vond. Wat ik eigenlijk het leukste vind aan 2 Many DJ's: de meest verrassende dingen lekker eclectisch door elkaar heen draaien. En ja, dat deden ze weer. En het was tof, al waren mijn voeten inmiddels zo moe, dat ik het dansen aan de anderen over heb gelaten.[jnnk]
Na 2 Many DJ's waren de grootste hoogtepunten geweest, maar ging het festival nog even door. Het was achtereenvolgens de beurt aan The Hacker en zijn muzikaal vriendinnetje Miss Kittin in de Bravo. In het Daily Paradise-krantje werd The Hacker vergeleken met een Zwitsers precisieuurwerk, en dat klopt wel. Hij draait degelijk maar monotoon, goed maar niet echt spannend. Halverwege was ik er echt aan toe om even het einde van Star Wars III mee te pakken (met de meest bespottelijke “Nee!!”-uitroep uit de filmgeschiedenis, waar het Lowlands-publiek nog vrij gelaten op reageerde). Ik sprak met een vriend af bij het begin van de set van The Hacker's vriendinnetje Miss Kittin, die rustig begon met een remix van Kraftwerk, maar er kwam maar geen tempo in. Na een tijdje waren we echt te moe geworden, en zo sloot Lowlands traditioneel: terwijl het terrein voortbonkt tot diep in de nacht en de heftrucks al rond de gesloten Alpha razen, lopen we naar onze tent in het licht van bouwlampen.[SH]
Wij struinden wat rond. Dansten in de Grolsch. Dronken een bier uit fles, een verademing na het plastic en vermaakten ons uiteindelijk prima met het laatste uurtje van de carnavaleske dj's in de Lima. Toen een Venloos carnavalsliedje gedraaid werd van vrienden van mijn vrienden was het feest compleet en konden we nog niet naar bed. Daarna droegen we een picknicktafel over het festivalterrein – zo hadden we overal onze eigen dansvloer – om die vervolgens achter te laten in de Bravo. Na tweeëneenhalf uur slaap braken we op. Zonder file vertrokken we op tijd vanaf het parkeerterrein. Ik moest blazen. Het was goed dat ik na het bier uit de fles alleen nog cola had gedronken.