De ene week krijg ik platen toegestuurd die zo vol zitten met muzikale informatie dat een gemiddelde band er een hele platencarrière op kan baseren (zie Psyopus of The Locust), en zo krijg ik een plaat waarop precies het tegenovergestelde gebeurt. Een plaat met zoveel herhaling en zo’n gebrek aan variatie dat het vermoeiend wordt. Lungfish specialiseert zich in songs gebaseerd op een akkoordenschema die tot in den treure wordt herhaald. En dan bedoel ik ook echt één riff per song. Met hier en dar wat nuanceverschil in de zanglijnen maar meer ook niet. Mantracore. En dat intussen al een album of negen lang (als ik mij niet vergis). Samen met Fugazi geldt Lungfish als de langstbestaande band op Dischord (allebei brachten ze hun debuut uit in 1987), dus dat spreekt dan wel weer voor ze. Maar een tof platenlabel alleen is niet genoeg om deze release boven het maaiveld uit te laten steken. Daarvoor had de band toch echt wat meer verschillende riffs kunnen bedenken. Liefst ook per song, dat er dus ook eens wat meer gebeurt. Want om nou de volle mep te betalen voor precies tien verschillende gitaarschema’s gaat toch wel erg ver. Dischord heeft wel betere platen op voorraad. Tien riffs, tien songs. Of val ik nou in herhaling? Oh, net als deze plaat dus.
mij=Dischord / Konkurrent