Een zure Radioheadfan die “my milkshake brings all the boys to the yard, and they’re like, it’s better than yours” onder de douche zingt, dat is iets van deze tijd. De enorme groei van het fenomeen filesharing in de afgelopen jaren heeft het wereldverbeterende gevolg gehad dat geen enkele muziekliefhebber meer binnen zijn eigen hokje hoeft te blijven kijken. Als je iemand “ik denk niet in hokjes” hoort zeggen, dan heb je tegenwoordig niet per se meer met een pretentieuze leugenaar te maken. Dankzij filesharing kan iedereen eindelijk écht elk willekeurig muziekgenre een kans geven, en dit is precies de reden voor het succes van M.I.A., een artieste die gezien het ergens-tussen-serieuze-en-kauwgomballen-muziek-in-kaliber van haar muziek in een ander muzikaal klimaat een veel kleiner publiek aan zich zou hebben kunnen binden. M.I.A. is een Londense met Srilankaanse achtergrond wier debuutalbum uitelkaar spat van de tropische kleurrijkheid. Arular bevat dancehall, baile funk en misschien zelfs grime maar wat het zo aimabel toegankelijk maakt voor mensen die niks hebben met dancehall, baile funk en misschien zelfs grime is dat dit album om één of andere magische reden toch alleen maar vrolijke popliedjes bevat. Zo slaat de essentie van de overgekookte trompetten en frisse baile funk-percussie op het door M.I.A.’s fuckpuppet Diplo geproduceerde “Bucky Done Gone” je als een temperamentvolle Braziliaanse slingeraap in het gezicht. Die en de andere muzikale mijlpalen op Arular (“10 Dollar”, “Galang” en “Sunshowers”) doen met gemak je laatste Radiohead-cd je collectie uit trillen.
mij=XL / V2