Toen ik net ontdekte dat herrie soms ook muziek kon zijn, vond ik muzikale herrie een van de beste uitvindingen van de eeuw. Kakofonieën van gekke geluiden vond ik waanzinnig en van zo veel mogelijk elektronica en nog geen tien jaar bestaande instrumenten verwerken in ‘liedjes’ werd ik wild. En toen ik een jaar regelmatig naar gekke-geluidenmuziek had geluisterd vond ik het weer welletjes. Een beetje irritant zelfs. Toch zal ik deze voorkeur niet snel verloochenen. Nice Nice maakt gekke-geluidenmuziek en heeft met Yesss! een cd afgeleverd die ik een tijd geleden waarschijnlijk geweldig had gevonden vanwege de inventiviteit, creativiteit en het urenlange luisterplezier omdat elk geluidje gehoord moet worden. Nu daarentegen word ik een beetje moedeloos van deze cd. De liedjes zijn geen liedjes maar golven van geluid en begin en eind lijken soms willekeurig. Vol met loops, loopjes, onverwachte beats, gekraak en gepiep, overdreven experimenten en zelfs in het genre een beetje wereldvreemd. Waar het Nice Nice naar eigen zeggen niet aan ontbreekt is echter een gezonde dosis positiviteit, waardoor ik er ook wel weer om kan lachen. Zelf kondigen ze Yesss! weinig bescheiden aan als potentiële zomersoundtrack, maar misschien is het maar goed ook dat de zomer alweer bijna voorbij is: ik hoor onwaarschijnlijk veel in Yesss!, maar niet iets wat mijn zomer zou kunnen kleuren. Misschien is het beter te wachten op de winterplaat van Nice Nice. Als die er al ooit komt.
mij=Audraglint / Konkurrent