Even dacht ik dat John Garcia zich verhuurd had aan het Berlijnse Rotor. Hij blijken echt niet zijn vocalen te zijn in het openingsnummer van de tweede cd van dit powertrio, maar de zanger van dienst komt aardig in de buurt van deze levende legende. En door de verder stoffige, broeierige track roept het nummer ook gelijk herinneringen op aan Kyuss. Ik ging eens even goed zitten voor een fijn portie sentiment, maar in de volgende nummers bleven de vocalen uit. Dat is niet zo raar ook weet ik nu, want het vorige titelloze debuutalbum van Rotor was nog ‘gewoon’ geheel instrumentaal. Toch word ik verderop op 2 nog een keer aangenaam verrast. Er komen nogmaals vocalen langs, maar nu in het Perzisch(!). Ik had niet verwacht dat deze taal zich zou lenen voor een flinke portie stoner/spacerock, maar Rotor en zanger Behrang Alavi (Samavayo)dachten daar blijkbaar anders over en hebben hier nog gelijk in ook. Het rare is eigenlijk wel dat de zang in de niet-instrumentale nummers me niet stoort, net zo min als ik in de zes andere tracks de zang mis. De drie Berliner weten duidelijk prima hoe ze moeten doseren. In de instrumentaaltjes die van tijd tot tijd wel wat aan Karma To Burn doen denken brengen ze zoveel variatie aan dat ze alleen met hun instrumenten de nummers toch interessant blijven zonder dat ze in de diepe valkuil van freakerigheid stappen. Als ik programmeur van het Roadburn-festival was, dan wist ik het wel, ik boekte Rotor voor de 2006-editie.
mij=Electrohasch / Sonic