Een muziekstudio is eigenlijk een soort Improbability Drive. Je stopt er wat mensen in, gooit er wat instrumenten achteraan en doet snel de deur dicht, en na een tijdje komt er iets raars uit. (Waarschijnlijk denken muzikanten hetzelfde over schrijfkamers van muziekrecensenten.) De Amerikaan Franz Buchholtz is vast niet in de studio gaan zitten om een ontzettende elektronica-behangplaat te maken, maar het is hem toch gelukt. En voordat je stopt met lezen: ik ben er best blij mee. Over de paar onnavolgbare vullers wil ik het niet hebben. Franz’ project Signaldrift is vooral leuk omdat het een zoekplaatje is; waar lijkt het nummer op? Loop een kamer binnen waar Signaldrift opstaat en je slaat meteen aan het puzzelen. Of, wanneer dat je niet interesseert, steek je er een joint bij op. Maar ik ging dus puzzelen. “Little Girl In The Woods”, wat mij betreft de uitschieter, is sprookjesachtig en doet denken aan de versplinterde piano-emo van Matt Elliott. “Lake” heeft dezelfde xylofoons als Minotaur Shock, “Giallo” past op Etienne de Crecy’s Tempovision, “Aurora” is een soort “Sombre Detune” light en “Missed But Hopeful” heeft dat gitaartje uit New Order’s “Crystal”. Signaldrift levert geen liedjes, maar pakkend materiaal voor een filmsoundtrack, de ene keer stads en bijna luguber, de andere keer wijds en dromerig. Voor filmmakers zal deze goed geproduceerde plaat een uitkomst zijn.
mij=Audraglint / Konkurrent