Als jochie had ik al een goedkope dubbelaar met twee van Ten Years Afters klassiekers, Ssssh en Watt. Maar ja, wat moet je als twaalfjarige nou met de bloes, dat is sombere-mannen-muziek. In een vlaag van verstandsverbijstering verkocht ik een paar jaar later de LP voor een paar gulden en dat was dat. Terwijl ik ouder werd en het leven her en der wat klappen uitdeelde, groeide mijn waardering voor blues en ook die voor Ten Years After. Maar ja, Ten Years After leidde een kwakkelend bestaan of nog minder, dus wat moest je daar nog mee? Tot 2002: de overgebleven oude heren hadden – naar het voorbeeld van Deep Purple? – een jonge hond (Joe Gooch) als gitarist aangetrokken en bloeiden weer helemaal op. Na het alom goed ontvangen album Now en een succesvolle tournee is er dan nu – zoals het hoort – een dubbel-cd met opnamen van die tournee. Ze brengen een mooie mix van nieuwe en oud materiaal en klassiekers van anderen. Ze doen weer waar ze het beste in zijn: lekker lang uitgesponnen bloeeeezen met veel verwijzingen naar hun eigen geschiedenis en die van anderen, veel gitaarsolo’s, een drumsolo en orgelfratsen waar alleen echte gerontorockers nog blij van worden. De jonge hond krijgt – terecht – alle ruimte om te schitteren en door al het gejam komen de songs vaker in de buurt van de zeven minuten dan de drie minuten. Old rockers never die, wie zei dat ook al weer? O ja, dat was ik zelf. Nou ja, ik word dan ook blij van dit plaatje. Heel blij.
mij=Ten Years After / Bertus