‘Alleen als ik een grof salaris verdien wil ik in een pak met stropdas’, is een legendarische uitspraak van een kleine vijftien jaar geleden door ondergetekende. Alle kansen op zo’n baan heb ik laten liggen en het kostuum is er dus nog steeds niet gekomen. Toch zie ik ze wel om mij heen: mannetjes in pakken met stropdas, een glas rode wijn in hun ene hand en een dampende stinksigaar in de andere. Ook dit soort mensen, waar ik overigens verder geen waardeoordeel over heb, houden van muziek. Nette muziek in mijn beleving, zoals jazz. Dit was de eerste associatie die ik kreeg bij het draaien van de debuutplaat van het Belgisch Nederlanse zestal The Harmony Two Tones. Na de eerste jazztonen verandert het album echter in een bluesplaat. Wel een nette waarbij het gebruikmaken van een saxofoon en harmonica opvalt. Tussendoor worden er nog voorzichtige stappen gezet richting de soul met o.a. een cover van Percy Mayfield. De productie is sterk, ondanks dat gepoogd wordt de sfeer uit de jaren ’40, ’50 en ’60 op te roepen. Het geheel blijft netjes binnen de lijnen, zodat de man met sigaar niet afgeschrikt wordt. Wat wel blijft is een plaat van musici die kunnen spelen. Alleen mis ik de bezieling, maar mensen met andere carrièrevooruitzichten of een pak konden hier wel eens heel anders over denken.
mij=Coolbuzz / Sonic
Ha, dan heb je mij nog nooit gezien in mijn werkende dagen – hopelijk op korte termijn te hervatten. Strak in het pak in de leasebak met Deep Purple of Tomahawk in de cd-speler. Wat nou, jazz!?