Soms stuurt Storm, de Chef Distributie van File Under, me een promo die wat buiten mijn gebruikelijke werkgebied ligt. Een poging tot muzikaal opvoeden, zeg maar. Met wisselend resultaat, trouwens. Horus van The Impossible Shapes is zo’n opvoedplaatje. Het is lo-fi, naar verluidt. Nou heb ik nog wel eens moeite om te onderscheiden waarom de ene band lo-fi wordt genoemd en de andere – in mijn oren hetzelfde klinkende band – niet, maar in het geval van de Impossible Shapes kan ik me er iets bij voorstellen. De instrumentatie is sober, er klinkt hier en daar nog wel eens iets alsof het nét niet helemaal goed ging en het heeft een duidelijke jaren-zeventig feel. Naar verluidt is deze plaat rustiger dan de voorgaande vier albums van The Impossible Shapes. Maar het moet gezegd worden, dat alles wel op een overdonderend charmante manier. Voor mij, rockliefhebber, heeft het soms iets van de rusti e songs van de Red Hot Chili Peppers: perfectie is nooit de bedoeling geweest, maar het heeft iets onweerstaanbaars. Hoewel de heren uit Indiana komen zit er heel wat Britpopperigs tussen, met name waar er koortjes worden ingezet. Ook het sixtiesorgeltje doet nogal Brits aan. Verder zijn er veel lieflijk gezongen poëtische teksten die bij nadere beschouwing vaak verre van vrolijk zijn en die je confronteren met zinnetjes als “my misery is fine right here”. Dat is waar deze jongens goed in zijn: rustige en stemmige charmante liedjes met een bite. Dit opvoedplaatje heeft z’n doel bereikt.
mij=Secretly Canadian / Konkurrent