Yellowcard – Where We Stand

Wie zit er eigenlijk te wachten op re-releases? U weet wel, gewoon nog eens dezelfde plaat als een jaar of tien eerder, opnieuw uitgebracht voor de volle prijs. De voornaamste reden die ik hiervoor kan bedenken, is een poging van de platenmaatschappij om een populaire artiest tot de laatste druppel uit te knijpen. Neem nu Yellowcard. Een geinig punky popbandje uit de VS dat lekker meewaait met de nieuwe commerciële jongetjespunkwind (is dat een woord?). Door hun nadrukkelijk aanwezige violist, toch zeker een opvallend verschijnsel binnen het genre, zijn ze er behoorlijk in geslaagd een eigen geluid te ontwikkelen. Daarnaast beschikken ze ook nog eens over de gave zeer aanstekelijke en goed meezingbare melodieën te schrijven en dit heeft ze dan ook een platencontract bij een grote platenmaatschappij opgeleverd. Om toch nog een graantje mee te pikken van het (aanstaande) succes heeft het debuutlabel nu de eerste plaat, Where We Stand, heruitgegeven. Een begrijpelijke maar toch merkwaardige zet. Yellowcard was ten tijde van die plaat namelijk geen schim van wat ze nu zijn. Where We Stand is een snel en niet zo toegankelijk album – dat wil zeggen, voor het bakvissenpubliek – dat ver weg staat van het succesvolle Ocean Avenue, hun meest recente werkje. Waar moderne punkpuristen hun neus ophalen voor de tegenwoordige liedjes zouden ze over de liedjes van toen, 1999, heel anders denken. Niet dat het allemaal heel erg bijzonder was, maar er wordt goede en compromisloze punk gespeeld en niet gekozen voor het snelle scoren. Dit maakt de re-release in zoverre waardevol, dat het een herwaardering is van een, op zichzelf staand, eenvoudigweg goed album.

mij=Take Over records / Kung Fu