Yngwie J. Malmsteen's Rising Force – Unleash The Fury

Tuurlijk, een gitarist die een plaat uitbrengt onder de naam Concerto Suite for Electric Guitar and Orchestra in E flat minor, Op. 1 zou je eigenlijk meteen een jas met te lange mouwen moeten geven en in een met rubber beklede kamer zetten. En toch, ik blijf een zwak hebben voor deze rare Zweud. Niemand etaleert schaamteloos zoveel gitaargeweld als hij, maar dat hij een zeldzaam getalenteerd gitarist is kan niemand ontkennen. Slechts weinigen slagen er in om in razendsnelle solo’s de individuele nootjes zó fraai af te ronden als hij en de man heeft met zijn allereerste cd Rising Force vrijwel in zijn eentje een compleet nieuwe metalstijl op de kaart gezet: de neo-klassieke metal. Zeker, Ritchie Blackmore en Jimi Hendrix zijn goed terug te horen in zijn gitaarspel en dat geeft hij ook volmondig toe. Maar als zelfs de zelden complimenteuze Blackmore je onomwonden prijst doe je toch iets goed. Okee, zijn songs zijn nog wel eens een vehikel voor de solo’s. Dat zal ook nooit helemaal verdwijnen, maar met alweer een geheel Zweedse ritmesectie en een echte powerzanger (Doogie White, o.a. ex-Rainbow, overigens in de inlay als Dougie vermeld) lijkt hij het songschrijven de laatste jaren toch beter onder de knie te krijgen. En het zingen ook trouwens, want in twee nummers doet Malmsteen zelf de leadzang, waarvan in één op zwaar Hendrixiaanse wijze en lang niet onverdienstelijk. Voor wie Malmsteen altijd al over the top vond zal dat zo blijven, in ‘s mans oeuvre is dit een van de betere werkjes.

mij=Steamhammer / SPV / Rough Trade