Oh, wat zullen de leden van Architecture in Helsinki vaak hun instrumenten kwijtraken. En hun portemonnees. Hun sleutels. Broeken. Als je een album als dit aflevert heb je aandachts- en concentratieproblemen waar geen methylfenidaat tegen kan vechten. In Case We Die bevat zoveel wisselingen in stijl, geluiden en tempo dat er bij deze acht Australiërs wel sprake moet zijn van een mysterieuze vorm van collectieve ADHD. Na beluistering heb je het idee dat je in veertig minuten tachtig nieuwe liedjes hebt leren kennen. En niet zomaar liedjes: ze hebben allemaal schattige geluidjes en vrolijke melodieën, en ze zijn prachtig georkestreerd, wat dit tweede album van AiH – na het net zo consequent fantastische debuutalbum Fingers Crossed – het muzikale equivalent maakt van een ijsje eten in een zonovergoten park. De liedjes hebben stuk voor stuk meer briljante vondsten dan waar een hele kudde Thomassen Edison mee zou kunnen komen. Een band een kruising noemen van andere bands vind ik meestal een belediging voor alle betrokken partijen, maar in dit geval klopt het zo idioot goed dat ik het gewoon maar ga doen: Architecture in Helsinki is een stabiele optelling van Belle and Sebastian, The Fiery Furnaces en – oh ja – Boards of Canada. Als wiskundige in spe geef ik nog bonuspunten voor deze tekst: “Could’ve sworn that wine and one and four made two, but it’s 5! …It’s 5!”. En dat is juist, hoor.
mij=Bar None