Het werd een spel met de volumeknop van mijn discman. Op een bepaald moment speelde ik Boduf Songs op bijna trommelvliesverpulverend volume. En nog steeds fluisterde Engelsman Mat Sweet die schuil gaat achter deze naam bijna onhoorbaar zacht in mijn oren. Maar zo hard spelend hoor ik wel alle verscholen details van zijn titelloze debuutplaat op Kranky op. In eerste instantie lijkt Sweet namelijk een nog droefsnoeteriger uitvoering van de betreurde Elliott Smith. Die bovendien de pest heeft aan de Beatles en daarom de prachtige harmonieën en melodieën die Smith zo kenmerken achterwege gelaten heeft. Sweet houdt het liever bij het aanslaan van de snaren op zijn akoestische gitaar. Je zou het bijna een tikkie saai gaan noemen. Extreem hard uit mijn oordoppen schallend versta ik raar genoeg nog steeds niet wat hij zingt, maar ik hoor wel juist mooie andere accenten die hij legt in zijn muziek. Bevreemdende klanken waarvan ik vermoed dat ze uit zijn computer komen, verscholen, vreemd aangestreken violen, plotseling uit de hoek komende klappen op slagwerk, het door merg en been gaande geluid van glijdende vingers over gitaarsnaren en zelfs zacht fluitende vogeltjes. En heel veel ruis. Die helemaal opvalt als ze in de pauze tussen de nummers verdwenen is. Het lijkt hierdoor eerder een nobudget dan een lowbudget opname, maar dat maakt de verstilde pracht van Sweet’s liedjes juist misschien wel zo indrukwekkend.
mij=Kranky / Konkurrent
Hmmm dat klinkt inderdaad zeker naar meer. Bijzonder, die subtiele klanken op de achtergrond…