De eerste keer dat ik luisterde naar Chad Vangaalen’s Infiniheart schrok ik. Totaal niet voorbereid op wat me te wachten stond, dacht ik bij het beluisteren van het eerste nummer even dat Jeff Buckley de Mississippi al zingend weer uitgelopen was en Chad Vangaalen’s slaapkamer betreden had om achteloos even een liedje op te nemen met de wrange titel “Clinically Dead”. Een excuus is misschien dat ik ook maar half luisterde en de cd slechts met moeite in de cd-speler had kunnen schuiven. Op mijn schoot lag een klein lief hoopje meisje te snotteren, te jammeren en zich miezerig te voelen. Als kleine meisjes zo zijn, zijn vaders ook het minst alert natuurlijk. Want “Clinically Dead” lijkt wel op Buckley, maar veel minder dan bij Buckley staat de stem centraal. Dat zal ook wel komen doordat Chad Vangaalen al tien jaar zijn liedjes opneemt in zijn slaapkamer. Het moet er vol geweest zijn daar, want behalve gitaar, drums en bas hoor ik ook viool, harp en klarinet terugkomen. Van de tien jaar dat hij liedjes opnam vond hij overigens alleen die van de laatste vier jaar goed genoeg om uit te brengen. Dat deed hij in eerste instantie via een piepklein webwinkeltje, maar Sub Pop is zo slim geweest om er nu voor te zorgen dat de plaat overal te koop is. En dus ook in Nederland. En dat is wel een land voor Chad Vangaalen, want hier dragen we niet alleen Buckley een warm hart toe, ook Damien Rice trekt hier volle zalen. Laat dat nou net de andere naam zijn waar hij me bij tijd en wijle aan doet denken. Alhoewel ik ook Neil Young, Notwist en Will Oldham zou kunnen noemen. En dat dus maar doe.
mij=Sub Pop / Konkurrent