Het is september en het is prachtig weer. Dat hoort niet. Het moet regenen en waaien. Het lijkt echter of het weer zich nergens meer wat van aantrekt. Het tuinmeubilair heb ik weer uit de schuur gehaald. Een aantal planten staan in de bloei. De zon schijnt. Ik zit in mijn stadstuin met voor mij een heerlijk bord eten en een glas bier. Ik hoor een vogel zingen. Ik heb behoefte aan muziek die de idylle niet verstoort, zoals americana of folk. Die muziek vindt zijn oorsprong aan de andere kant van de grote plas, maar heeft inmiddels zijn weg over de wereld gevonden. Zo is er in Engeland een bandje genaamd Grand Drive. De voorman Danny George Wilson vond in juni en juli 2003 tijd om een soloplaat op te nemen. In 2005 mogen wij van de opnames die op de cd The Famous Mad Mile uitgebracht worden meegenieten. Aangezien deze plaat nou net in mijn huis rondslingert is de keuze snel gemaakt. Begeleiding vond hij hier o.a. in Willard Grant Conspiracy‘s gitarist Simon Alpin in wiens studio hij ook deze plaat opnam. Ook het prachtige viool- en zaagspel van een ander lid van deze band Josh Hillman moet genoemd worden. Ook vond hij nog steun bij zangeres Jess Klein die haar partijen in New York inzong. De samenzang roept herinneringen op aan al die klussen die Emmylou Harris in haar leven deed voor anderen. Soms doet het aan dan ook aan het werk van Gram Parsons denken, dan weer aan dat van een een ingetogen Neil Young en op andere momenten komt het oude werk van Bruce Springsteen om de hoek kijken. Meer wil ik niet kwijt, want ik eet nu eerst mijn bord leeg, neem dan een slok bier, doe vervolgens mijn ogen dicht en laat een traan vallen voor deze schoonheid en droeve teksten. En dat op een mooie zomeravond in september.
mij=Fargo / PIAS