Het zal een jaar of vijf geleden zijn dat we in het vliegtuig sprongen, jij en ik. De trein naar Schiphol vertrok vroeg, dat weet ik nog wel. Dat ik mijn stuurpin in de vertrekhal naar een andere wereld hielp ben ik ook nog niet vergeten. Gelukkig was er in Cork een aardige taxichauffeur die mij naar een fietsenmaker bracht terwijl jij een beetje in mineur daar op dat stenen muurtje moest wachten. Wat zeg je? Saai? Ben je gek. Er zaten hele grote goudvissen in dat vijvertje hoor. Niks saai! Weet je nog? Dat verschrikkelijke Cork? Volgens mij fietsten we over de snelweg die rotstad uit, want in Ierland mag je nog op de snelweg fietsen. Ze hebben er maar twee geloof ik, maar toch. Het was maar wat eng. We fietsten al die schiereilandjes af. Van Cork naar Beagle, waar de zon eindelijk begon te schijnen, en van Beagle naar Dingle. En toen naar noorden, met de pont over de Shannon. In Galway stond dat rare meisje op de camping. Vergeten? Ze wilde met ons mee naar dat festival. Maar wij hadden genoeg aan elkaar, ben je dat werkelijk vergeten? Ik niet. ‘s Avonds zetten we de radio aan als we in ons tentje gekropen waren. In onze slaapzak luisterden we radio, we hoorden voor het eerst Coldplay. Toen Coldplay nog leuk en onbekend was. Dat zijn ze allang niet meer. Wat zeg je? Nee, die laatste cd kun je links laten liggen. Weet je wie we nog meer hoorden? Nee? Ik wel. David Gray. Ja, juist ja! Die! Babylon! Als ze onze fietsvakantie met die regen en die wind en die schiereilanden en dat prachtige groene Ierse land ooit gaan verfilmen en er een soundtrack bij nodig hebben… juist. White Ladder van David Gray. Volgens mij hebben we zelfs jarenlang gedacht dat hij een echte Ier was. Dat was een foutje, ja. Maar wat ik je zeggen wil: David heeft een nieuwe cd gemaakt. Bij het eerste nummer wist ik al hoe laat het was. Meer van hetzelfde maar zó mooi. Gelukkig Ierland is maar een klein eindje vliegen.
mij=Warner