Een duidelijk gebruikt slagershakmes siert de voorkant van David McCormack and the Polaroids‘ The Truth About Love. Ik mag toch hopen dat ik McCormack niet denkt dat je de waarheid over liefde te weten kunt komen door een beetje met een slagershakmes te dreigen. Gezien titels als “I’m going to execute yr ex-boyfriend” en “If you leave me (I will hunt you down and kill you) zou ik toch maar een beetje oppassen als je hem tegen mocht komen Down Under. Die kans schijnt aanwezig te zijn, want in Australië is McCormack een redelijk bekende undergroundfiguur. Of The Truth About Love goed genoeg is om vanuit underground Australië door te stomen naar bovengronds Europa… het zou kunnen. Er gebeuren vreemdere dingen. Aan de liedjes van McCormack ligt het niet, hij is er een bekwaam genoege songschrijver voor. Hij weet op soepele wijze zijn hedendaagse invloeden (Wilco, Flaming Lips, Pulp) te versmelten met zijn liefde voor jaren 60/70 bands als The Beatles, The Kinks en The Doors en anderen. Zo start het openings- en titelnummer met een “Heroes“-achtig gitaartje en groeit daarna, begeleidt door een hele batterij strijkers en onder invloed van een stapel Wilco-cd’s, uit tot het aardigste nummer van de plaat. Pré van The Truth About Love is ook dat ik door het zwierige “Up The Pass” herinnerd werd aan een door mij bijna vergeten band: Stone Roses. Door David luisterde ik gisterenavond zo maar in eens weer naar hun koele debuut.
mij=Laughing Outlaw / Bertus