Vraag me niet waarom, maar bij het lezen van de bandnaam Diamond Nights moest ik gelijk denken aan ‘Diamond’ David Lee Roth en de nachten die hij met ontelbare groupies doorgebracht moet hebben. Het schijnt overigens dat zijn laatste solo-cd een wanstaltig gedrocht is. Jammer, want veel van wat hij deed met Van Halen en een deel van zijn solowerk vind ik nog steeds supertof. Bij beluistering van Popsicle komt de naam van Dave overigens niet meer bij me op. Bij “Destination Diamonds”, het eerste nummer van Popsicle moet je gelijk denken aan Thin Lizzy. Helaas dan wel zonder Phil Lynott natuurlijk. Zo goed waren ook weinig andere rockzangers en in het geval van zanger/gitarist Morgan Phalen en Diamond Nights is het niet veel anders. Dat geeft ook niet hoor, Diamond Nights is zo ook wel cool, relaxed en jaren zeventig hardrock genoeg. Door dit te combineren met de ogenschijnlijke nonchalance die een band als Kings Of Leon ook zo kenmerkt is Popsicle onweerstaanbare rock die je meteen meeneuriet. Ik ben wel blij dat de heren nergens zo over de top gaan als die mannen van The Darkness. Bovendien zullen ze je vast niet teleurstellen door eerst vol te houden dat het allemaal heel serieus is wat ze doen om daar vervolgens weer op terug te moeten komen. Geen geblèr dus á la “I Believe in a thing called love”, maar pure rocksongs als het soulvolle “Drip Drip”. Toch zijn er met of het afsluitende akoestische “Ordinary Life” – waar tot mijn verbazing Jeff Buckley-achtige klanken om de hoek komen kijken – en het bijna discoachtige “The Girl’s Attractive” ook verrassende vreemde eenden in deze rockbijt.
mij=Birdman / Munich