Vroeger, toen ik nog jong, snel en wild was, toen was ik into metal. Want metal was stoer en ik niet, dus ik hoopte dat toch wat van die metalstoerheid op mij afstraalde. Ik had zelfs lange haren! En een Whitesnake t-shirt! Inmiddels ben ik wat ouder en wijzer en weet ik dat ik die metalstoerheid niet nodig heb. Want daar word ik zelf namelijk niet stoerder van. Hoogstens wat pathetisch. Maar desalniettemin mag ik nog steeds graag een metalplaatje luisteren. Om een beetje op de hoogte te blijven en om even lekker tegen die bulderende herrie aan te hangen. En je blijft toch hopen dat er toch nog iets op je afstraalt. Dus toen het nieuwe werkje van het Finse Dyecrest binnenkwam werd deze flux in de cdspeler geworpen, de volumeknop ging naar rechts en ging ik er eens lekker voor staan. Maar na een nummertje of drie begon ik toch een beetje te giechelen. Bepaald niet stoer inderdaad. Want Dyecrest probeerde nog stoerder te doen dan ik! Maar dat proberen ze dan met een traag hobbelend tempo, gezongen in aandoenlijk Engels en met fraaie songtitels als “Dream of Crown”, “Man who was me” en “Took my will to feel”. Er wordt vakkundig gemusiceerd, braaf gezongen, maar ondertussen trappen ze met hun stoere metallaarsen alle open metaldeuren in. En daar ga ik van giechelen en dat kunnen we natuurlijk niet hebben. Straks lijk ik wel een meisje…
mij=Dockyard1 / Rock Inc.