Kevin Gilbert haalde het einde van de vorige eeuw niet. U kent hem ook niet, maar het had weinig gescheeld of dat was anders geweest. Bijna was hij de opvolger van Phil Collins in Genesis. Dan had Calling All Stations vast heel anders geklonken, want Gilbert was een sucker voor bands als Gentle Giant en de oude Genesis en bovendien een enorme, stronteigengereide studionerd. Wie zijn briljante platen Thud en The Shaming Of The True gehoord heeft kan niet anders dan dit beamen. Als er één band is die de brille van Gilbert bij vlagen weet te benaderen is het Echolyn. Helemaal met hun nieuwe album The End Is Beautiful. Potverrekaatje, wat pakken deze vijf heren hier uit. Ik houd wel van de manier waarop deze Phillies symfonische muziek benaderen. Kort gezegd maakt Echolyn agressieve en opzwepende, maar toch erg melodieuze symfo. Hierin versmelten ze vernuftig ook veel koper- en slidegitaarwerk. Het rare is dat waar op eerdere albums de teksten van Echolyn bijna altijd een positieve insteek hadden, zijn die van The End Is Beautiful somber en donker, maar ik vind dat eigenlijk wel goed passen bij dit soort symfo. Opvallend is dat er heel geheimzinnig vaak nog diep in de mix kleine geluidsminiaturen weggewerkt zitten die net de finishing touch zijn en samen met de soms wel vierstemmige zang van de heren het geheel zo briljant maken. The End Is Beautiful kan zo naast klassieker As The World in de kast en het is oerdom van me dat ik hun optredens eerder deze maand gemist heb.
mij=Velveteen