Eels – Blinking Lights and Other Revelations

Een donkere hemel en de zon die door de wolken breekt. Het gras dat weer groen is en een fuut in de vaart. Ik fiets door de duinen en als ik achterom kijk zie ik jou daar op je fiets. Je haar wappert in de wind want er zijn zesentwintig haarspeldbochten. We stijgen met tien procent. En dat wij dan de lift nemen, tot bijna helemaal boven en elkaar beloven het aan niemand te vertellen. Het vogeltje dat voor ons zingt als we op het vlonder zitten. Het geluid van de wind die de blaadjes heen en weer doet gaan. Een ezeltje midden op de weg, ergens in de Pyreneeën. Het water dat kabbelt, onder ons vlonder. De woeste golven van de zee die beuken op het strand. Het fotoalbum in de kast. Onderin de kast, daar op de tweede plank.
Als je stil bent, de vogel zijn snavel houdt en de wind niet meer woeit, hoor je de muziek. Zachtjes. En als jíj nu eens je snater houdt dan zal zelfs jij het kunnen horen. Je vader is dood. Je moeder is dood. Je zus is dood. Maar jij leeft en je schreeuwt het uit want de muziek die eerst zo zachtjes klonk dendert nu over je ruggegraat en sleurt je mee. Je vader en je moeder en je zus en de tranen biggelen over je wangen en spatten uiteen in het zand. Je muzikale God, de man die alles zingt dat jij ooit zeggen wilde, brult het nu uit. Jij kronkelt mee.
Het is Mark Oliver Everett, a man called E, die je daar hoort. Hij is het die je voorleest op Blinking Lights and Other Revelations, zijn liefdesbrief aan het leven. Hij neemt je mee aan zijn hand, trekt je mee door zijn muzikale landschap, sleurt je van depressies naar bergtoppen. Hij laat je lachen en laat je huilen en dan, na ruim anderhalf uur, kwettert daar weer het vogeltje en woeit daar weer de wind. Dan is daar weer het duinzand onder je voeten en de hoop. De hoop op betere tijden. De hoop dat allemaal ooit toch beter wordt.

mij=Universal