Eric Clapton – Back Home

Sommige muzikanten zou je eigenlijk gewoon moeten kunnen verbieden gelukkig te zijn. Sinds Prince gelukkig getrouwd en in de Here der Jehova’s is, zijn meesterwerken van zijn hand uitgebleven. Ook Eric Clapton heeft wat mij betreft geen meesterwerken meer uitgebracht sinds hij gevrijwaard blijft van verslavingen, overlijdens van naasten en echtscheidingen. Steeds vaker waren het vlakke werkjes die verre van geïnspireerd klonken. Zelfs een cd vol Robert Johnson-covers bleek hij vlak te kunnen vertolken. Toch zonde voor een muzikant die je er normaal gesproken na drie maten gitaar feilloos tussenuit haalt. Maar ja, ik kan moeilijk gaan bellen dat ‘ie eens wat minder vrolijk moet worden. Op Back Home heeft hij het wat anders aangepakt. Met behulp van blazers en lekker gospelachtig blèrende zangeressen heeft hij een wat vrolijker plaat opgenomen en dat blijkt hem toch een stuk beter af te gaan. Het klinkt daardoor wel een beetje als Behind the Sun, zij het dat de tachtiger-jaren-bombast van dat album is ingeruild voor genoemde blazers en zangeressen. Een meesterwerk is het zeker niet geworden, maar hij lijkt er in elk geval lol in gehad te hebben. Er is natuurlijk weer een waslijst aan gastmuzikanten, onder wie producer/toetsenist Simon Climie, Steve Gadd, Nathan East, Billy Preston, Andy Fairweather Low en Steve Winwood. Met dat clubje werkt hij zich door songs heen die hij schreef met Climie, maar ook door covers van onder anderen Stevie Wonder en Syreeta Wright (“I’m Going Left”) en George Harrison (“Love Comes to Everyone”). Veel echte blues en lange solo’s hoef je niet te verwachten. Vaker komt er reggae voorbij (“Revolution”) of een zoetgevooisde ballad. Gegeven de omstandigheden is dit vermoedelijk het maximaal haalbare.

mij= Reprise / Warner