Op het snijvlak van moderne metalcore en emocore. Precies daar kunnen we deze tweede van het New Yorkse From Autumn To Ashes plaatsen. De gitaristen hebben waarschijnlijk hun hele jeugd doorgebracht met een collectie metalplaten, aangezien de Zweeds aandoende dubbele gitaarriffs niet van de lucht zijn. Zelfs gitaarsolo’s mogen van deze hardcorekids. En ook de drummer kan het niet laten af en toe een pittige metalpolka tevoorschijn te toveren. De clean gezongen refreinen zijn echter superpoppy en bovendien geweldig overtuigend gezongen. Tot zover is er niets aan de hand. Toch mis ik iets op Abandon your friends. Een zekere rellerigheid. Geladenheid. Een beetje meer durf in de riffs. Het komt allemaal een beetje te zorgvuldig overwogen op mij over. Zo is de verplichte schreeuwstem agressief maar tegelijk enorm anoniem. En zijn de metalriffs sterk gespeeld maar worden ze te vaak afgewisseld met typische emodreinriffs, waarover de zanger dan weer zijn meezingmelodietje mag neerleggen. Alsof ze het midden proberen te zoeken tussen de brute metal van Killswitch Engage en de emopop van Taking Back Sunday. Precies op maat gemaakt. Vreemd genoeg betrap ik mezelf er dan wel weer op dat ik deze plaat, ondanks bovenstaande tegenargumenten, steeds weer op blijf zetten. Want een handvol songs is toch behoorlijk sterk. En misschien heeft “Sugar Wolf” misschien wel het beste popmetal-refreintje dat Linkin Park nooit heeft verzonnen. Moeilijk plaatje om een eenduidige mening over te geven. Nog maar eens een keertje opzetten dus.
mij=Vagrant / Suburban