Ze staart me aan vanaf wat een van de mooiste platenhoezen van dit jaar zou kunnen zijn. Als een geile Francaise uit de jaren zestig heeft ze zojuist mijn keel vastgegrepen. Gemeen drukt ze hem een beetje dicht en trekt me dichterbij de speaker. Haar stem is een beetje hees en ik ruik de sigarettenrook uit haar mond. Melancholische liedjes zingt ze, verdrietig klinkt ze. Ik sla mijn arm om de speaker heen en pleng een traan. Ik wil haar zoenen,ik ga haar troosten en ik kom dichterbij. Dan haalt ze uit en heb ik de rest van de dag een piep in mijn oren. ‘Motherfucking Asshole’ bijt ze me toe.
God, wat moet het strontvervelend zijn om Martha Wainwright te heten, bedenk ik me terwijl ik met mijn vinger in mijn oor frut: die piep is vervelend. Elke recensent die je cd in zijn vingers krijgt meent dan zijn stukje op ongeveer de volgende manier te moeten beginnen: “Martha Wainwright is de dochter van Kate McGarrigle en Loudon Wainwright III, en zus van Rufus Wainwright, maar toch schrijft en zingt ze liedjes op haar geheel eigen wijze. Na verschillende keren als voorprogramma van Rufus opgetreden te hebben en op hebben mogen komen draven voor zijn cd heeft ze nu haar eigen muzikale statement neergezet met dit prachtige album. ” Arme Martha. Zou ze die recensenten nooit in hun oor willen tetteren, zoals ze zojuist bij mij heeft gedaan? Zou ze nooit haar vuist eens in het gezicht van de interviewer aan de andere kant van de tafel willen planten als hij weer eens begint over haar familie? Zou ze die brabbelaar nooit eens kennis willen laten maken met een boomstam?
Ik zou nooit zulke stukjes over Martha durven schrijven. Wie weet wat ze met je doet, als ze je in haar vingers krijgt.
Martha Wainwright speelt zaterdagavond op Bazar Curieux in Rotterdam
mij=V2
Prachtige cd, prachtige recensie.