Wat mensen elkaar wel niet aan kunnen doen. Ik doe altijd netjes mijn best, schrijf immer trouw mijn stukjes en toch word ik keihard gestraft met het plaatje Welcome To The World Of… van het uit Hollywood afkomstige kwartet Orange. Met een gemiddelde leeftijd die rond de zeventien jaar schommelt zou het vooral het jeugdig enthousiasme moeten zijn dat deze debuutplaat zo verfrissend en uniek moet maken. Althans, dat schotelt het bijgesloten stuk papier mij voor. Wanneer jeugdig enthousiasme een andere bewoording is voor tenenkrommend slechte teksten, gruwelijk valse en nasale zanglijnen en 13-in-een-dozijn akkoordenschema’s, dan slaan ze de spijker precies op de kop. Helaas heb ik echter het bange vermoeden dat dit allemaal heel serieus bedoeld is. In het bijkans geschifte Californie slaat het cdtje nog aan ook, vooral – zo niet: alleen – al vanwege de gimmick van een paar van die jeugdige het-kan-je-kleine-neefje-zijn mennekes. Maar toe, kijk nu eens goed naar die foto’s (wat is dat in hemelsnaam met die Britse vlag trouwens?) en geef me gelijk dat je deze knakkers niet meer serieus kan nemen dan Jamai met een hanenkam of een stagedivende Gerard Joling. Zou er iemand zijn die de aaneengeregen tegelwijsheden (“Never take a moment for granted, this life is all we got”) als iets anders dan een parodie kan opvatten? Dat Hellcat en Epitaph met dit genante broddelwerk op de proppen komen is in mijn ogen een schokkende misstap van twee doorgaans zeer oprechte punklabels. Ik hoop van ganser harte dat het een eenmalig slippertje is.
mij=Hellcat / Epitaph