Ware kunst is lijden. Naar het schijnt. Een beetje schilder of dichter schijnt platzak op een onverwarmd zolderkamertje te moeten wonen om zijn beste werk te maken en een beetje artiest is natuurlijk alleen maar artistiek vooruit te branden als hij de blues heeft. Of het niet eens is met de wereld in het algemeen en zijn plaats daarin in het bijzonder. Een goed humeur levert vaak slechts niemendalletjes op. Maar wat nu als het nu weer, na een miserabele periode – altijd weer die mannen… – goed met je gaat. Je carrière, als de ene helft van Azure Ray, loopt niet onaardig, thuis zit er weer iemand die je lief vindt en tijdens het vele reizen dat je onlangs met hem deed zag je dat de wereld toch niet zo’n beroerde plek is. Dan maak je een plaatje over de reis van binnen naar buiten. Van een zoektocht naar jezelf naar een zoektocht naar de wereld. En dat pakt in het geval van Orenda Fink’s Invisibles Ones erg goed uit. Want het levert een mooie plaat op, die een beetje op het kruisvlak van Tori Amos en Peter Gabriel, twee notoire zoekers, ligt. Het album is sober opgezet en heeft hier en daar invloeden opgedaan in de bezochte landen. Maar het geheel straalt in ieder geval het optimisme uit dat je verwacht van iemand die het weer ziet zitten. En zo zien wij het graag in deze barre tijden…
mij=Saddle Creek / Munich