Patrick Duff – Luxury problems

Bij concerten is het voorprogramma voor de meeste bezoekers een noodzakelijk kwaad. Da’s ook niet zo gek omdat het vaak als een tang op een varken slaat, door onoplettende boekers, deals met platenmaatschappijen of gewoon omdat de support act ervoor betaalt! Maar soms, heel soms is het voorprogramma een gouden greep. Zoals Strangelove in 1994 bij Suede. De intens heftige gitaarmuziek (Julian Pransky Poole is een onderschat wonder naar mijn mening) en het maniakale optreden van zanger Patrick Duff, die al plukken haar uit zijn hoofd trekkend zijn gitzwarte wereldbeeld de zaal inbrulde, sloot wonderwel aan bij de donkere Weltschmerz van Suede in die tijd. De band was in ieder geval een halfgevulde zaal fans rijker. Helaas mocht het nog maar een krappe 3 jaar duren. Duff zwoer de drank af en twee albums en een door Rob Stenders vergeefs gehypte single (“Freak”) later was ondanks de nog steeds ‘mindblowing’ concerten de fut uit de band. Poole vertrok naar Witness, toetsenist Alex Lee schoof aan bij Suede, en Patrick begon een solocarrière. Dodelijk saaie singer-songwritermuziek was het gevolg. Maar nu ineens, al bijna 7 jaar later (!), is daar dan Luxury problems. Een verrassend volwassen plaat met pit! Met de nodige zelfspot en tederheid becommentarieert Duff het leven van vandaag de dag. Dat hij nog steeds goed weet hoe het was om aan de zelfkant te leven steekt hij niet onder stoelen of banken (“Fucked” en “In my junkie clothes”). En ondanks dat zijn liedjes ook de mooie kanten van het leven beschrijven (“Married with kids” compleet met – ironisch bedoeld? – Joy Division-achtig deuntje) heeft de muziek gelukkig een groot stuk van de intensiteit van het oude Strangelove terug gekregen. Ik kan niet wachten om dit ook live – al dan niet als voorprogramma – te mogen aanschouwen.

mij=EMI / Harvest