De meeste mensen zullen vervelende periodes in hun leven hebben gehad. Ik ook. De tijd bewijst echter dat het ook weer heel anders kan gaan. Eigenlijk zou ik nu dus weinig moeten voelen voor het album Time: Gentlemen van Philip Kane. De dood, oude liefdes en concentratiekampen; de Engelsman laat ze allemaal voorbij komen. Hij bezingt ze alsof het uit zijn tenen komt, ondersteund door een vaste band die met bas, drums, gitaren en keyboards de basis vormen waarbij de reeks gastmuzikanten met o.a. cello, trompet of saxofoon zorgen voor de finesse. De productie klinkt gelikt, maar is nergens over de top. Het heeft gelijkenissen met de soul in het werk van Chocolate Genius, het solowerk van Corey Glover, van Morrison of Shawn Mullins. Het meest bijzondere is echter dat de plaat grotendeels gemaakt is voor de geboorte van zijn kind en bij mij de vraag oproept of het werkelijk zo erg met hem gesteld is als we mogen geloven. Ik heb toch altijd begrepen dat dit een blijde gebeurtenis is. Ik kan het echter niet met eigen bevindingen vergelijken. Voor mij maakt het ook niet uit, want na het hele album tot me genomen te hebben verkeer ik in een mineurstemming. Philip Kane heeft me namelijk gegrepen en dat is knap als je bedenkt dat ik al de hele dag vrolijk ben.
mij=Corrupt