Hij kijkt me lichtelijk spottend aan, van onder zijn hoed en van achter zijn donkere bril. Zijn colbertje met de zilveren boordeinden ziet er picobello uit. De puntschoenen smetteloos, op dat ene moddervlekje op de hiel na. Een kruimel op zijn zwarte das. Weet je nog, zegt hij, hoe we bij die bushalte op Coles Corner stonden te geinen, naar de meiden floten, ons klaarmaakten voor een avond in de stad, nachtmuziek in de clubs, swingdance bij Johnny’s, en uiteindelijk nahangen aan de bar van het oude hotel dat er niet meer is… Weet je het nog? Het spottende maakt plaats voor een neerhangende mondhoek, een beetje trillend. Hij moet hoesten en kijkt weg. De tijd heeft hem niet jonger gemaakt, maar de stijl van toen heeft ‘ie zeker nog. Jongen, bromt hij, die tijd komt niet meer terug, zeg ik je. Hij haalt zijn schouders op, schudt zijn hoofd en grijnst nog eens. Langzaam sjokt hij weg, in de krochten van het verleden, die je allang had weggestopt. In de verte klinkt de schaftfluit van een fabriek. Het begint zachtjes te regenen. Vanavond is er een zanger met orkestje in de pub, misschien moest je daar maar naar toe.
mij=Mute / EMI