De sfeer in het kamp der vaardige gitaarhalsbewandelaars is niet echt goed. Het schijnt dat er zelfs al vechtpartijen uitgebroken zijn, maar dat heb ik van horen zeggen. Volgens mij zei de kampoudste dit vooral ook om een signaal af te geven. De oude reus. Normaal gesproken mogen deze instrumentalisten wel met grote regelmaat hun hok uit. Dan neem ik er een – en vaak twee – mee naar buiten. Zij die niet mee mogen kijken me dan altijd met van die smekende puppyogen aan terwijl ze met hun neuzen tegen de plastieken ruiten drukken. Aan de lijn, maar meestal gewoon los, laat ik de geluksvogels dan even helemaal uitrazen. Ik op de racefiets, zij er meestal hard hollend achteraan. Of voor me. Het liefst gaan we op heldere, frisse zaterdag- of zondagmorgens op pad. Dan is het vaak lekker rustig op de weg en kan ik mezelf ook lekker laten gaan, terwijl zij zich uitleven. Maar dit jaar is het er niet van gekomen. Mijn ros hangt ongeduldig spartelend aan het plafond en elke morgen als ik de afgetrapte stadsfiets pak om naar het station te gaan heb ik het idee dat hij me aan wil vallen. De pleuris zal nu wel helemaal uitbreken, nu ik aan het kamp der vaardige gitaarhalsbewandelaars een nieuwe vaardige concurrent toevoeg. Ik heb hem al gewaarschuwd. Dat ze hem zullen pesten met zijn meisjesnaam en zeggen dat hij als nakomelingetje maar achteraan moet sluiten in de rij en wachten op zijn beurt. Daarom heb ik hem ingefluisterd dat ik jonge pups altijd goed verzorg en dat hij straks in het voorjaar met de kampoudste als eerste naar buiten mag. Lekker hollen over de Utrechtse in plaats van de Sallandse Heuvelrug.
mij=Lion Music / Bertus