Het debuterende Smaxone houdt niet van half werk en heeft met Regression een heus conceptalbum opgenomen. Het concept draait om een kind dat zijn familie verliest in de oorlog. Na de dood van zijn vader en het einde van de oorlog worstelt hij met zijn emoties en bestaansrecht. Hij vlucht uit de realiteit door geestelijk terug te keren naar het stadium in zijn leven van voor de oorlog, de tijd dat er nog geen vuiltje aan de lucht was. Gevoelens van blijdschap en geluk wisselen zich constant af met de waanzin van de keiharde werkelijkheid. Om dit vast te leggen werken deze Denen met twee zangers, een melodieus klinkende en ééntje met een ruige strot, de van Mnemic afkomstige Michael Bøgballe. De wisselwerking tussen hen vormt de basis van het totaal unieke geluid van deze band. Inderdaad, erg moeilijk te omschrijven want anders zou het niet uniek zijn. Industrieel klinkende metal a lá Nine Inch Nails, Devin Townsend en Die Krupps wordt afgewisseld met zeer pakkende en poppy klinkende refreinen, waarbij schaamteloos gebruik wordt gemaakt van warm klinkende elektronica, zoals ze bij The Verve en The Killers ook graag doen. Om het allemaal nog wat moderner te maken is het drumgeluid van de eveneens van Mnemic afkomstige Brian Rasmussen nog even lekker langs een batterij filters gehaald en wordt naar goede traditie een George Michael-klassieker verbouwd tot een echt meesterwerk. Als klap op de vuurpijl zijn de muzikale wortels niet vergeten en vliegen er nog de nodige solo’s voorbij. Als iemand zou vragen of bovenstaande formule zou werken, verklaarde ik hem pertinent voor gek. Smaxone bewijst echter het tegendeel en dat is een hele verademing.
mij=Scarlet / Bertus